Dziennik snów Sennego Spacerowicza

[Dream Walker]

Noc 31/01 kwietnia 2024

WBTB po ~5h snu na początku fazy rem. 25 minut rozbudzania, zapisałem wszystkie sny, które zapamiętałem, następnie medytowałem i koncentrowałem się na tym co mi się przyśniło. W ostatnim czasie drugi raz prezczytałem książkę Stephena LaBarge - "Exploring the world of lucid dreaming". Książka mocno podkreśla w jaki sposób sen jest podatny na autosugestię. Znalazłem tam też kilka ciekawych technik, jedną z nich wykorzystałem dzisiaj we śnie. Jest to tzw technika "na śledzia" (nazwa autorska).  

W pierwszej części nocy śni mi się nowe mieszkanie, które ma dwa wejścia frontowe i jest na samej górze klatki schodowej. Obserwowuję rury na tej właśnie klatce, które wyjątkowo mi się nie podobają. Ciągną się od parteru wzdłuż okna rozciągniętego na trzy piętra. Chciałem zrobić remont tych starych rur.

Sen o apokalipsie zombie. W tym śnie uczyłem się od postaci z RPG władania magią tak, bym mógł poradzić sobie z potworami. 

Tuż przed pobudką sniłem o spacerze po moim osiedlu i widziałem obraz jak Pan Krab kłóci się ze SpongeBobem. 

Robię MILD'a. Uświadomił mnie pisk paraliżu sennego. Bujam się między snem, a jawą, mam problemy z rozluźnieniem. Jestem ciekaw stanu, w którym się znajduję, badam go. Zadaję sobie pytanie: Czy ja coś widzę? Obserwuję symetryczne błyski pod powiekami, wpadam głębiej w stan relaksu. Czuję obcy dotyk na swojej skórze, nie przejmuję się nim. Jedna rzecz była ciekawa: Mam wizję, a w tej wizji jest biała, ceglana ściana, oświecona pomarańczowym światłem. Obok tej ściany są palmy i piasek - rozumiem, że ta ściana jest na jakiejś wyspie. Spostrzegam las i gwiazdy za tą ścianą oraz wielki posąg głowy o kolorze węgla. Ten posąg jest podobny do tych na Wyspie Wielkanocnej - Mamy wielkanoc. Patrząc na ten hipnagog, rozumiem, że bardzo mi się podoba i kojarzy ze starożytnymi ludami i ich obrzędami duchowymi. Wizja takich obrzędów i skowytu wokół ogniska powoduje, że bardziej się relaksuje, na tyle, że obraz nocnej wyspy przeistacza się w sen.

Stoje na parkingu, jest noc. Nieopodal stoi jakaś grupka ludzi, która wywołuje moje zaniepokojenie. Pytam ich:
- Czego chcecie?

Nagle biegną w moim kierunku, podnoszą śnieg i lepią z niego kulki, a następnie we mnie rzucają. Ja się wznoszę do góry, wskakuję na jeden z garaży, który jest obok. Ponownie lecę do góry. Kieruję dłońmi, a za pomocą wyobraźni kontroluję prędkość. Lecę obok wysokiego budynku, obracam się za siebie i senne postacie pozostają w tyle. Czuję się bardzo przyjemnie, obserwuję to co się dzieje na dole, zaglądam do budynków obok. 

Lecąc tak spostrzegam, że nastał dzień. W oddali widzę ruchliwe miasto, kamienice i tramwaj - mój znak senny. Wlatuję do tego tramwaju i stoję w środku. Jestem ciekaw, gdzie mnie zawiezie. Jest tłoczno. Robię ADA i zanurzam się we śnie, potem chwytam za nos i robię test rzeczywistości. W tramwaju spotykam koleżankę z liceum i z nią flirtuję. Jest ładnie ubrana, ma odsłonięty brzuch, jej widok mnie cieszy. Odrzuca moje zaloty. Wysiada z tramwaju i mówi do mnie:

- Wysłałam ci kilka fotek na telefon. Rzuć okiem.

Gdzieś w tle sennej fabuły mój telefon wibruje i wtedy pomyślałem: 

- Kurde, przecież we śnie mam telefon. Ciekawe co się w nim dzieje... W zasadzie to może być w nim wszystko.

Gdy szukam swojego telefonu, pomyślałem, że zawsze chciałem pokierować tramwajem. Rozmawiam z panem kolejarzem i on mi tłumaczy:

- Tu masz pedał gazu, wskaźniki, dźwignie.

Wszystko jest takie skomplikowane, że ostatecznie doznaję paraliżu sennego.

W tym paraliżu tkwię i szukam sposobu na relaks. Myślę o obrzędach starożytnych ludów - wrzuca mnie głębiej w paraliż, ale tylko na chwilę. Próbowałem wizualizacje i różne rzeczy. Walczę z tym stanem, snu i jawy. Gdy o wszystkim zapominam pojawiam się ponownie we śnie.

Tym razem siedzę na łóżku w swoim pokoju tam gdzie zasnąłem. Rozglądam się. Sen jest płytki. Dzieje się dziwna rzecz, bo boli mnie brzuch. Dotykam tam gdzie mnie boli i coś w tym miejscu się rusza, myślę, że jakiś kosmita wyjdzie mi z brzucha. Patrzę przez okno, wszystko wygląda inaczej niż w rzeczywistości. Czuję, że ból spłyca sen. Robię tutaj tzw. technikę "na śledzia". Polega ona na tym, że rozluźniasz się we śnie i upadasz. Chcesz w tej technice odpuścić napięcie i się zrelaksować. 

Upadam na śledzia, robię to delikatnie, bo nie chcę boleśnie upaść. Leżę, relaksuję się i tak spoczywając kilkanaście sekund myślę:

- Kurde. Zawsze uważałem, że spoczynek i relaks we śnie mogą sprawić, że stracę świadomość. Ale tak się nie dzieje.

Patrzę na sufit leżąc. Oczy mam przymróżone, bo chcę się zrelaksować. Obserwując ten sufit nagle widzę, że zbierają się na nim jakieś kropelki. Jedna kropelka rośnie, nagle urosła do rozmiarów dłoni i z sufitu spadła na mnie ta kropelka. Była to maskotka Awokado Adasia z biedronki. Kilka miesięcy temu zbierałem punkty w biedrze na tę maskotkę. Niestety udało mi się dorwać jedynie Bananka Benio, a bardzo chciałem pana Adasia . 

- Ciekawe czy spadnie więcej?

Patrzę na ten sufit, kropelki zaczęły się zbierać i spadło tak z 6 maskotek różnych rozmiarów. Wszystkie to były awokado. Po wykonaniu tej techniki śledziowej, sen nabrał głebokości. Przypominam sobie co chcę zrobić we śnie. Przywołuję jedną ze swoich ex. Nagle teleportuje mnie do domu rodzinnego po tym jak otwieram drzwi w swoim pokoju. Wołam ex:

- Pani En, gdzie jesteś?

Zacząłem się śmiać, widzę ją. W ogóle nie jest podobna do prawdziwej ex. Jest ubrana jak emo girl z metalowymi ozdobami, ma poszarpane ubranie, czarne włosy, wygląda jak mężczyzna. Stwierdzam OK, senna reprezentacja. Przechodzę z nią do pokoju i mówię, że musimy pogadać.

- Masz mi może coś do powiedzenia? Mam pomysł, może przywołamy psychologa i nam pomoże w rozmowie?

Przysłaniam oczy, wizualizuje sobie jakiś byt i po zabraniu dłoni z oczu widzę, że na stołku obok siedzi jakiś nastolatek z długimi włosami. Ma wielki i krzywy nos nieproporcjonalny do reszty ciała oraz okulary. Wszystko mnie tak rozbawiło, że nie wiem, czy potrzebowałem jeszcze jakiejkolwiek dyskusji. Te dwie postacie to była jakaś karykatura. 

Ostatni fragment LD ma miejsce w jakimś kościele. Wchodzę do kaplicy, widzę starszą babeczkę za biurkiem, pytam czy mają coś fajnego do picia. Mówi, że jedynie wodę święconą. Daje mi w szklance, a ja odpowiadam

- Nie dziękuję.

Idę dalej, kolejne biurko. Ksiądz, wygląda jak ksiądz Jakub z serialu "1670". Mówi, że za wstęp do kaplicy trzeba zapłacić. Daję mu 20 tysięcy w banknotach. Liczy, nagle pieniądze przemieniły się w czekoladowe ciastko. Potem oglądam rośliny na parapecie. Następnie czuję, że się budzę, zastosowałem technikę "na śledzia", leżę. Zastanawiam, czy za pomocą świadomych snów można przesypiać N-REMy i czy w trakcie świadomego snu mógłbym wykonać technikę MILD'a. 

Następnie mam jeszcze kilka snów nieświadomych. 

Wniosek - w LD ciężko jest określić kiedy faza REM dobiega końca. A przynajmniej jeszcze tego nie potrafię.

Ogólnie w głowie mam jeszcze jedną refleksję. Zastanawia mnie związek między relaksem, a wizją starożytnych ludów. Zastanawiam się, czy strach lub dziwne obrzędy mogą mieć związek ze stanem relaksu. Ta wizja tej ściany i wyspy trochę sprawiła, że zacząłem rozumieć po co człowiekowi do szczęścia jakaś straszna maska na ścianie. Ten strach ma jakieś takie specyficzne działanie...