Sny Isabeli

[Isabela]

Zastanawiam się, czy jest możliwe, żebym spełniała więcej moich marzeń na jawie, zamiast we śnie.


20 lipca 2020

Śniłam o szpitalu psychiatrycznym. W pokoju nie byłam sama, ale przyprowadzono do mnie kolegę-rówieśnika. On coś mi pokazywał, ale potraktowałam go z totalną obojętnością.
- Autyzm! - oznajmiła stojąca w drzwiach pielęgniarka psychiatryczna z pogardą, taką jakby wyższością. Była to osoba w wieku ok. 50 lat, przeciętnego wzrostu, ze sporą nadwagą, w białym kitlu i krótkich ciemnych włosach.
Trochę mnie to uraziło, ale też zachwyciło. Później jednak zaczęłam mieć wątpliwości, może chodziło o aspergera albo autyzm schizofreniczny. Ogarnął mnie smutek.

To nie miało jednak znaczenia, ponieważ po tej "diagnozie" przyszła do mnie studentka psychologii - Karola. Próbowała nawiązać ze mną kontakt. Przedstawiła się. Zaszło nieporozumienie i myślała, że mam tak samo na imię jak ona i zwracała się tak do mnie. Nie wyprowadzałam jej z błędu, bo po prostu mi się nie chciało. W pewnej chwili zaczęło ją irytować, że ona gada, a ja tylko milczę i słucham. Było mi przykro, przecież to nie jest dobre podejście do osób takich jak ja. Chyba musi się jeszcze wiele nauczyć, nie powinna mnie tak traktować, to wcale mi nie pomaga. Tłumaczyłam, że muszę się zastanowić, aby odpowiedzieć. Nie radzę sobie ze spontaniczną komunikacją.

W końcu wyznałam Karoli swoje prawdziwe imię. Powiedziałam też rozżalonym tonem, że nie wiem, jak tutaj trafiłam i dlaczego - przecież nie mam myśli samobójczych. Potem wkładałyśmy książki do jej plecaka. Określiłam go słowem "obciążeniowy" i upajałam się tym. Użyłam go dlatego, że władowałyśmy chyba z 10 podręczników. W pewnym momencie już nie wiedziałam, które książki są jej, a które miejscowe i trzeba zostawić. Na półce w sali, do której poszłyśmy, stał Harry Potter, a obok jakiś Wiedźmin czy inny Hobbit. Powiedziałam, że nie czytałam najpopularniejszej powieści fantasy na świecie. Nie miałam na myśli tego pierwszego dzieła.
Mogłam wyjść do domu na przepustkę na weekend. Opuściłyśmy budynek i każda poszła w swoją stronę. Wracając do domu kontemplowałam nawierzchnię. Zastanawiałam się, co Karola studiuje - MISMaP* czy inny miszmasz. W plecaku miała przecież książki do geografii. Czułam się przy niej dużo młodsza, chociaż miałam kilka lat więcej niż ona. Przeklęte opóźnienie rozwojowe! Polubiłam ją i chciałabym dalej się z nią spotykać.
Na mej drodze ukazał się kilkuletni chłopiec. Miał na sobie tylko maskę i pieluchę. Ten widok zaskoczył mnie nieco.
Koło bloku znajdował się stragan z książkami, ale nic mnie nie zainteresowało. W pewnym momencie wzniosłam się wysoko. Mimo, że byłam na powietrzu, nagle dotknęłam sufitu. To było trochę dziwne, ale przyjemne. Latańsko przyniosło mi wielką ulgę.

Obudziłam się i usnęłam ponownie. W kolejnym śnie również się uniosłam i lepiłam się do sufitu, tym razem w towarzystwie rodziny. Skąd to upodobanie do barier i ograniczeń?
Na fałszywie realnym podwórku zobaczyłam drozda. Lubię patrzeć, jak szuka pożywienia, ale dawno go nie widziałam i moje pragnienie zamanifestowało się we śnie. Zeżarł coś, po czym rozdęło go jak balon. Po chwili wrócił do pierwotnej postaci.
Okazało się, że Ada (moja koleżanka z klasy gimnazjalnej) jest chora. Widziałam, jak zażywa jakieś dziwne tabletki. Poza tym oddała mi sporo papieru A4 zadrukowanego z jednej strony, a wiem, ze tak zachowują się osoby, które niedługo odejdą i wiedzą o tym. Otrzymałam m.in. ksero podręcznika do języka czeskiego. Wyżaliłam się mamie, ale ona stwierdziła, ze to na pewno nie rak. Ja też tak nie myślałam, sądziłam, że to może kłopoty z sercem.
Uznałam, że mam dość chodzenia i pobiegłam na autobus. Gdy zatrzymałam się przy przejściu dla pieszych, czerwone światło nietypowo zamrugało i zmieniło się na zielone. Mogłam ruszyć dalej.
Poszłam do kogoś do mieszkania na osiedlu. Z trawnika wystawały gdzieniegdzie zakrwawione imitacje stóp a la dekoracja na Halloween. Widziałam kobietę w letniej białej sukience i kilka dziewcząt w identycznym stroju. Zdziwiło mnie to, sama byłam ubrana ciepło i miałam kaptur. Potem byłam w czyjejś kuchni.


*Międzywydziałowe Indywidualne Studia Matematyczno-Przyrodnicze.