27-06-2019, 22:51
26.06
Jechałem samochodem po moim osiedlu. Zatrzymałem się na skrzyżowaniu. Rozmawiałem telepatycznie z ludźmi z forum z gry na którym siedziałem z 8 lat temu. Pomyślałem, że jak mogłem nie wiedzieć, że administrator Box który pomachał mi z balkonu mieszka tak blisko mnie. Nagle zza rogu wybiegł jakiś dzikus i strzelał ze strzelby w moją stronę, choć nie widziałem pocisków a słyszałem sam huk wystrzału. Spostrzegłem, że sam mam w dłoniach karabin. Zacząłem do niego strzelać, ta sama sytuacja - dźwięk, brak pocisków. Wariat dalej we mnie celował i przybliżał się, więc pomimo braku pewności czy zagrożenie w ogóle istnieje uciekłem w stronę bocznej uliczki. Uświadomiłem sobie, że śnie. Wzleciałem w powietrze i poszybowałem w stronę horyzontu. Po chwili jednak zatrzymałem się, niebo na krawędzi było w rzeczywistości błekitną płachtą. Naszła mnie refleksja która w sumie jakoś mnie zasmuciła. Prawie zawsze otwarta przestrzeń w moich ld jest taka tylko na pierwszy rzut oka, kiedy zaczynam latać okazuje się, że to tylko wygenerowany urywek za którym nic nie ma. Przeszedłem przez materialny horyzont. Za nim było tylko więcej błękitnych płacht które tworzyły niesymetryczny pokój. Naszło mnie żeby za pomocą umysłu pokręcić się w kółku jak na karuzeli z wielką prędkością. Wydaje mi się, że w tym momencie już traciłem świadomość, ale tak czy inaczej obudziłem się z powodu osoby która weszła do mojego pokoju.
27.06
Miała mieć miejsce jakaś apokalipsa. Jedynym sposobem na zapobiegnięcie jej było umieszczenie trzech ludzi w komorach czasoprzestrzennych które działały tak, że pokój zapada się sam w sobie, ale jedynie w czwartym wymiarze. Tak się złożyło, że byłem jedną z tych osób. Naukowcy oznajmili mi i pozostałej dwójce, że nie mają pojęcia jakie skutki odniosą nasze ciała, ale możliwe, że zostaniemy natychmiast zmiażdżeni. Nie był to przymus, dali nam wybór. Bałem się jak cholera, ale zgodziłem się. Wszedłem do swojej komory, było w niej bardzo ciasno, ledwo się w niej zmieściłem. Maszyna została uruchomiona, pokój zaczynał się kurczyć, poczułem, że ściany zaczynają wbijać mi się w ciało. Proces ten ustał jednak w znośnym momencie, a po chwili wszystko wróciło do normalności. Ku wielkiej radości wszystkich udało się nam to przeżyć. Świat uratowany, wyszedłem z wielkiego budynku. Znalazłem się na jakiś polach pośrodku których stał gigantyczny potwór. Towarzyszyła mi jakaś kobieta. Oznajmiła mi, że zyskałem teraz tajemnicze moce które powinienem przetestować na tym olbrzymim przeciwniku. Rzeczywiście, wzleciałem w powietrze i rozwaliłem go jakimiś bojowymi czarami, czułem się wspaniale. Obudziłem się.
Jechałem samochodem po moim osiedlu. Zatrzymałem się na skrzyżowaniu. Rozmawiałem telepatycznie z ludźmi z forum z gry na którym siedziałem z 8 lat temu. Pomyślałem, że jak mogłem nie wiedzieć, że administrator Box który pomachał mi z balkonu mieszka tak blisko mnie. Nagle zza rogu wybiegł jakiś dzikus i strzelał ze strzelby w moją stronę, choć nie widziałem pocisków a słyszałem sam huk wystrzału. Spostrzegłem, że sam mam w dłoniach karabin. Zacząłem do niego strzelać, ta sama sytuacja - dźwięk, brak pocisków. Wariat dalej we mnie celował i przybliżał się, więc pomimo braku pewności czy zagrożenie w ogóle istnieje uciekłem w stronę bocznej uliczki. Uświadomiłem sobie, że śnie. Wzleciałem w powietrze i poszybowałem w stronę horyzontu. Po chwili jednak zatrzymałem się, niebo na krawędzi było w rzeczywistości błekitną płachtą. Naszła mnie refleksja która w sumie jakoś mnie zasmuciła. Prawie zawsze otwarta przestrzeń w moich ld jest taka tylko na pierwszy rzut oka, kiedy zaczynam latać okazuje się, że to tylko wygenerowany urywek za którym nic nie ma. Przeszedłem przez materialny horyzont. Za nim było tylko więcej błękitnych płacht które tworzyły niesymetryczny pokój. Naszło mnie żeby za pomocą umysłu pokręcić się w kółku jak na karuzeli z wielką prędkością. Wydaje mi się, że w tym momencie już traciłem świadomość, ale tak czy inaczej obudziłem się z powodu osoby która weszła do mojego pokoju.
27.06
Miała mieć miejsce jakaś apokalipsa. Jedynym sposobem na zapobiegnięcie jej było umieszczenie trzech ludzi w komorach czasoprzestrzennych które działały tak, że pokój zapada się sam w sobie, ale jedynie w czwartym wymiarze. Tak się złożyło, że byłem jedną z tych osób. Naukowcy oznajmili mi i pozostałej dwójce, że nie mają pojęcia jakie skutki odniosą nasze ciała, ale możliwe, że zostaniemy natychmiast zmiażdżeni. Nie był to przymus, dali nam wybór. Bałem się jak cholera, ale zgodziłem się. Wszedłem do swojej komory, było w niej bardzo ciasno, ledwo się w niej zmieściłem. Maszyna została uruchomiona, pokój zaczynał się kurczyć, poczułem, że ściany zaczynają wbijać mi się w ciało. Proces ten ustał jednak w znośnym momencie, a po chwili wszystko wróciło do normalności. Ku wielkiej radości wszystkich udało się nam to przeżyć. Świat uratowany, wyszedłem z wielkiego budynku. Znalazłem się na jakiś polach pośrodku których stał gigantyczny potwór. Towarzyszyła mi jakaś kobieta. Oznajmiła mi, że zyskałem teraz tajemnicze moce które powinienem przetestować na tym olbrzymim przeciwniku. Rzeczywiście, wzleciałem w powietrze i rozwaliłem go jakimiś bojowymi czarami, czułem się wspaniale. Obudziłem się.
