Sny Isabeli

[Isabela]

16 listopada 2019

Ginekolog zbadał mnie pierwszy raz w życiu. Okazało się, że jestem w ciąży. Zapytałam, kiedy termin (porodu), odpowiedziano mi, że jutro. Byłam w szoku.
Jak to się mogło stać? Przecież ja nie uprawiam seksu! Czy to możliwe, że do czegoś doszło z tym chłopakiem, którego poznałam w lecie? Nic nie pamiętam. Ale mam skłonności do ryzykownych zachowań, czasem mnie ponosi. Być może wtedy coś takiego się stało, zrobiłam coś całkiem spontanicznie.
Scena zmieniła się. Oglądałam ubrania w sklepie. Towarzyszyła mi jakaś starsza pani. Spodobała mi się biała bluzka, okazało się, że jest ciążowa.

Położyłam się nago na łóżku w dawnym pokoju mojej babci. Przykryto je czymś, żeby się nie zamoczyło i nie pobrudziło. Czułam się wilgotna, podniecona. Lekarz poinformował mnie, że wody odeszły, choć ja byłam przekonana, że to mój zwykły intymny sok. Nie mogłam się doczekać, kiedy poczuję główkę dziecka. Straciłam świadomość.
Kiedy się obudziłam, było już po wszystkim. Na plastikowej desce do krojenia leżała bezkształtna bryła mięsa. Trudno było się w niej dopatrzeć jakichkolwiek cech ludzkich. Powiedziano mi, że to moje dziecko. Dziecko? Jak to?
Polałam mięsną masę własną krwią wypływającą z łona.
Babcia zabrała martwy odpad i stwierdziła, że wyrzuci go do śmieci. Ja natomiast chciałam zakopać go gdzieś w ogrodzie, przy kwiatach. Było mi smutno, że tak potraktowała tę utraconą cząstkę mnie.

Widziałam rodzinę z trójką dzieci na rowerach i hulajnogach. Najmłodsze dziecko, dziewczynka, zostało daleko w tyle. Próbowałam jakoś pomóc, ale już nie pamiętam, jak.