20-12-2015, 10:41
Dwie noce wstecz miałam spontaniczne LD - pierwsze od dawna, więc bardzo się ucieszyłam. Jednak kontrolę miałam tak marną, że po przebudzeniu czułam radość mocno pomieszaną z rozczarowaniem ;/
Natomiast dziś w nocy miałam sen z rodzaju takich, które bardzo lubię - sen spójny, z sensem, jak fabuła opowieści czy książki. Bardzo mi się spodobał i mimo, że dość mocno mnie wystraszył, to po wybudzeniu z niego stwierdziłam, że muszę go zapamiętać i nagrałam na dyktafon jego skróconą treść. Jednak nie było to konieczne - pamiętam go dość dobrze nawet teraz, bez odsłuchiwania nagrania.
Trwała wojna. Z częścią ludzi, między innymi z moją mamą, stało się coś dziwnego. Można w uproszczeniu powiedzieć, że zamienili się w zombie - choć poruszali się, mówili, to byli złowrogo nastawieni, niebezpieczni, mieli zapadnięte twarze. Gdy zapytałam taty, co stało się z mamą, powiedział, że umarła, że tak naprawdę już jej nie ma, choć pozornie jest wśród nas. Był to dla mnie szok, ponieważ nie mogłam sobie przypomnieć jej pogrzebu, w ogóle momentu jej śmierci. Okazało się, że na podobną chorobę zapadła była pani premier Kopacz (choć w moim śnie była obecną panią premier). W związku ze swoją chorobą rządziła krajem w sposób destrukcyjny, istniały obozy śmierci, w całym państwie panował chaos.
W pewnym momencie snu znalazłam się w budynku, była to fabryka lub coś podobnego. Znajdowałam się w kolejce "normalnych" ludzi, czyli takich, którym nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Zeszłam kilka kondygnacji niżej po schodach i ujrzałam dwa szeregi ludzi. W jednym stały osoby ogolone na łyso, skazane na śmierć, zaś w drugim ocaleni - każdy z nich był informatykiem lub innym specjalistą z dziedziny techniki. Tych drugich charakteryzowało to, że każdy miał na szyi pomarańczową "smycz" z kluczem.
Pomyślałam, ze może niebezpiecznie jest tam stać i lepiej będzie wrócić do mojego bezpiecznego działu, gdy wtem okazało się, że on zniknął lub przejście jest zamknięte. Po prostu nie mogłam już tam wrócić. Wydało mi się to absurdalne i śmieszne, lecz wszystko wskazywało na to, że teraz muszę trafić do jednej z dwóch kolejek, którym wcześniej się przyglądałam. Czułam się jak w kiepskim horrorze, jak w pułapce, gdzie z bezpiecznego azylu nagle zostałam wrzucona na spotkanie z bestią. Ustawiłam się w kolejce informatyków i próbowałam się przecisnąć przez barierki, jednak służby porządkowe mnie złapały i chciały wrzucić do kolejki skazanych. Protestowałam i zaczęłam ich zapewniać, że choć nie jestem informatykiem, to szybko się uczę, a za cenę życia wchłonę całą wiedzę jak gąbka. Błagałam ich o litość i życie. Coś w mojej przemowie chyba ich przekonało, bo zaprowadzili mnie do kogoś z osób nadzorujących.
Ten mężczyzna powiedział, że wśród informatyków nie ma już co prawda miejsca, za to mogę jechać na 4-miesięczne stypendium - szkolenie za granicę, za jedną dziewczynę, która się nie stawiła. Byłam przeszczęśliwa. Obiecałam, że na stypendium dam z siebie wszystko, a mężczyzna pocieszył mnie, że może kiedy wrócę, to wojny już nie będzie. Podpisałam się na liście jako Hanna Tomiak, dziewczyna, która z jakiegoś powodu się nie pojawiła. I kiedy tak staliśmy w grupie, czekając na dalszą podróż, do sali wbiegła dziewczyna - właśnie ta zagubiona Hanna. Czułam, jak nogi się pode mną uginają. Pomyślałam, że to koniec. Jednak ku mojemu zdziwieniu i uldze, mężczyzna oznajmił jej, że nie ma dla niej miejsca, nastąpiła pomyłka i nie ma możliwości, aby dziewczyna wyjechała z grupą. Hania była zrozpaczona , krzyczała, błagała, ale mężczyzna był nieugięty. W końcu dziewczyna wspięła się na balkon i zeszła niżej, powiedziała, że się zabije, bo to i tak lepsze, niż to, co czeka ją w obozie. Poczułam, że nigdy nie wybaczyłabym sobie, gdybym musiała żyć ze świadomością, iż ta dziewczyna zginęła przeze mnie. Wystąpiłam przed szereg obserwujących ją postaci i powiedziałam, że to ja zabrałam jej miejsce, a teraz chcę jej je zwrócić.
Hania weszła z powrotem, a ja z czystym sumieniem, choć i obawą, co mnie teraz czeka, chciałam odejść. Wtem zatrzymał mnie mężczyzna, który wcześniej o mnie walczył i powiedział, że mogę ukrywać się tam, na dachu (sceneria zmieniła się, nie wiem kiedy, nie zauważyłam tego wcześniej). Był to dach budynku z rodzaju teatru czy opery, taki z kolumnami i rzeźbami, w związku z czym znajdowało się tam wiele potencjalnych kryjówek. Mężczyzna powiedział, że może uda mi się tam ukryć przez miesiąc, zaś po tym czasie wojna powinna się skończyć. Byłam mu bardzo wdzięczna i tak rozpoczęło się moje ukrywanie.
Następnego dnia, siedząc tam pod jakimś stołem, lekko przykryta kocem, zobaczyłam, jak otwierają się drzwi, a do środka wchodzi SS-man. Obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem, po czym wchodząc do biura mojego wybawcy, powiedział: "Co tym razem za zwierzę ukrywacie?". Zdałam sobie sprawę, że zapewne jest to jakiś znajomy oficer, niemniej, dla mnie wciąż stanowiący śmiertelne zagrożenie. Wiedziałam, że teraz mam czas, aby zmienić kryjówkę, uciec, bo gdy oficer wyjdzie z biura, nie będzie już udawał, że mnie nie widzi i po prostu zabije. Nagle znalazłam się w moim pokoju, chcąc uciec przez okno.
Czując, że SS-man jest tuż za mną, wyszłam na parapet, znów znalazłam się na dachu i wpadłam w panikę, bo czułam, że nie ma tam wystarczająco dobrej kryjówki. Czułam również, że jest to swego rodzaju test- oficer sprawdza mnie, na ile jestem sprytna - czy na tyle, by w nagrodę darować mi życie. Chyba uczucia i panika, jaką odczuwałam, były zbyt silne, bo obudziłam się z mocno i szybko bijącym sercem.
Natomiast dziś w nocy miałam sen z rodzaju takich, które bardzo lubię - sen spójny, z sensem, jak fabuła opowieści czy książki. Bardzo mi się spodobał i mimo, że dość mocno mnie wystraszył, to po wybudzeniu z niego stwierdziłam, że muszę go zapamiętać i nagrałam na dyktafon jego skróconą treść. Jednak nie było to konieczne - pamiętam go dość dobrze nawet teraz, bez odsłuchiwania nagrania.
Trwała wojna. Z częścią ludzi, między innymi z moją mamą, stało się coś dziwnego. Można w uproszczeniu powiedzieć, że zamienili się w zombie - choć poruszali się, mówili, to byli złowrogo nastawieni, niebezpieczni, mieli zapadnięte twarze. Gdy zapytałam taty, co stało się z mamą, powiedział, że umarła, że tak naprawdę już jej nie ma, choć pozornie jest wśród nas. Był to dla mnie szok, ponieważ nie mogłam sobie przypomnieć jej pogrzebu, w ogóle momentu jej śmierci. Okazało się, że na podobną chorobę zapadła była pani premier Kopacz (choć w moim śnie była obecną panią premier). W związku ze swoją chorobą rządziła krajem w sposób destrukcyjny, istniały obozy śmierci, w całym państwie panował chaos.
W pewnym momencie snu znalazłam się w budynku, była to fabryka lub coś podobnego. Znajdowałam się w kolejce "normalnych" ludzi, czyli takich, którym nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Zeszłam kilka kondygnacji niżej po schodach i ujrzałam dwa szeregi ludzi. W jednym stały osoby ogolone na łyso, skazane na śmierć, zaś w drugim ocaleni - każdy z nich był informatykiem lub innym specjalistą z dziedziny techniki. Tych drugich charakteryzowało to, że każdy miał na szyi pomarańczową "smycz" z kluczem.
Pomyślałam, ze może niebezpiecznie jest tam stać i lepiej będzie wrócić do mojego bezpiecznego działu, gdy wtem okazało się, że on zniknął lub przejście jest zamknięte. Po prostu nie mogłam już tam wrócić. Wydało mi się to absurdalne i śmieszne, lecz wszystko wskazywało na to, że teraz muszę trafić do jednej z dwóch kolejek, którym wcześniej się przyglądałam. Czułam się jak w kiepskim horrorze, jak w pułapce, gdzie z bezpiecznego azylu nagle zostałam wrzucona na spotkanie z bestią. Ustawiłam się w kolejce informatyków i próbowałam się przecisnąć przez barierki, jednak służby porządkowe mnie złapały i chciały wrzucić do kolejki skazanych. Protestowałam i zaczęłam ich zapewniać, że choć nie jestem informatykiem, to szybko się uczę, a za cenę życia wchłonę całą wiedzę jak gąbka. Błagałam ich o litość i życie. Coś w mojej przemowie chyba ich przekonało, bo zaprowadzili mnie do kogoś z osób nadzorujących.
Ten mężczyzna powiedział, że wśród informatyków nie ma już co prawda miejsca, za to mogę jechać na 4-miesięczne stypendium - szkolenie za granicę, za jedną dziewczynę, która się nie stawiła. Byłam przeszczęśliwa. Obiecałam, że na stypendium dam z siebie wszystko, a mężczyzna pocieszył mnie, że może kiedy wrócę, to wojny już nie będzie. Podpisałam się na liście jako Hanna Tomiak, dziewczyna, która z jakiegoś powodu się nie pojawiła. I kiedy tak staliśmy w grupie, czekając na dalszą podróż, do sali wbiegła dziewczyna - właśnie ta zagubiona Hanna. Czułam, jak nogi się pode mną uginają. Pomyślałam, że to koniec. Jednak ku mojemu zdziwieniu i uldze, mężczyzna oznajmił jej, że nie ma dla niej miejsca, nastąpiła pomyłka i nie ma możliwości, aby dziewczyna wyjechała z grupą. Hania była zrozpaczona , krzyczała, błagała, ale mężczyzna był nieugięty. W końcu dziewczyna wspięła się na balkon i zeszła niżej, powiedziała, że się zabije, bo to i tak lepsze, niż to, co czeka ją w obozie. Poczułam, że nigdy nie wybaczyłabym sobie, gdybym musiała żyć ze świadomością, iż ta dziewczyna zginęła przeze mnie. Wystąpiłam przed szereg obserwujących ją postaci i powiedziałam, że to ja zabrałam jej miejsce, a teraz chcę jej je zwrócić.
Hania weszła z powrotem, a ja z czystym sumieniem, choć i obawą, co mnie teraz czeka, chciałam odejść. Wtem zatrzymał mnie mężczyzna, który wcześniej o mnie walczył i powiedział, że mogę ukrywać się tam, na dachu (sceneria zmieniła się, nie wiem kiedy, nie zauważyłam tego wcześniej). Był to dach budynku z rodzaju teatru czy opery, taki z kolumnami i rzeźbami, w związku z czym znajdowało się tam wiele potencjalnych kryjówek. Mężczyzna powiedział, że może uda mi się tam ukryć przez miesiąc, zaś po tym czasie wojna powinna się skończyć. Byłam mu bardzo wdzięczna i tak rozpoczęło się moje ukrywanie.
Następnego dnia, siedząc tam pod jakimś stołem, lekko przykryta kocem, zobaczyłam, jak otwierają się drzwi, a do środka wchodzi SS-man. Obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem, po czym wchodząc do biura mojego wybawcy, powiedział: "Co tym razem za zwierzę ukrywacie?". Zdałam sobie sprawę, że zapewne jest to jakiś znajomy oficer, niemniej, dla mnie wciąż stanowiący śmiertelne zagrożenie. Wiedziałam, że teraz mam czas, aby zmienić kryjówkę, uciec, bo gdy oficer wyjdzie z biura, nie będzie już udawał, że mnie nie widzi i po prostu zabije. Nagle znalazłam się w moim pokoju, chcąc uciec przez okno.
Czując, że SS-man jest tuż za mną, wyszłam na parapet, znów znalazłam się na dachu i wpadłam w panikę, bo czułam, że nie ma tam wystarczająco dobrej kryjówki. Czułam również, że jest to swego rodzaju test- oficer sprawdza mnie, na ile jestem sprytna - czy na tyle, by w nagrodę darować mi życie. Chyba uczucia i panika, jaką odczuwałam, były zbyt silne, bo obudziłam się z mocno i szybko bijącym sercem.
"Pomyliłeś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu"
