09-08-2020, 22:45
09/08/2020
Przyznam, że ostatnio lekko zaniedbałam dziennik. Nie było mnie tutaj aż dwa tygodnie.
Właściwie nie jestem w stanie określić czym to było spowodowane — może nieregularnym snem, przez co nie byłam zadowolona z zapamiętanych krótkich urywków snów, co spowodowało ogólną niechęć i wszystko inne...? Być może.
Jednak jakiś tydzień temu przyśnił mi się sen, którego w żaden sposób nie zapisywałam, a utkwił mi w pamięci bardzo szczegółowo... Wewnętrznie czuję, że on jest w jakiś sposób ważny i symboliczny, chyba coś w tym musi być, skoro przez taki kawał czasu mi nie uleciał.
s e n 4 0
Nigdzie nie pójdziesz
Byłam u siebie w domu, który okazał się być kombinacją wszystkich mieszkań i domów, w których mieszkałam.
Zaprosiłam przyjaciół. Siedzieliśmy u mnie w pokoju, trochę zamulaliśmy. Był wieczór. Pamiętam, że jedna z przyjaciółek siedziała na fotelu, a jedyny chłopak w trzyosobowym towarzystwie dziewczyn leżał na łóżku, usypiał.
Wyszłam do przedpokoju, chciałam przejrzeć się w lustrze. W salonie siedziała cała rodzina. Chrzestna pytała się mnie o to, kto został u mnie na noc. Wymieniłam imiona. Kiedy usłyszała imię chłopaka, zaczęła tworzyć scenariusze, a ja się zaczęłam śmiać. Wróciłam do pokoju. Okazało się, że towarzystwo trochę się posprzeczało. Postanowiłam to olać i iść do kuchni, by coś zjeść.
Małą kuchnię miałam naprzeciwko pokoju. Był tam mój tata. I był też bałagan. Chciałam zrobić sobie kanapkę, ale potem ogarnęłam, że powinnam zrobić śniadanie dla gości. Okazało się, że mam dosyć dużo jedzenia, tylko w małych ilościach — pół plasterka szynki, troche sera, resztki pomidora, dwie kromki chleba, margarynę też ciężko było wygrzebać... Dodatkowo na blacie leżały rozsypane resztki płatków cynamonowych.
Poprosiłam tatę, żeby poszedł kupić coś do jedzenia. Powiedział, żebym ja poszła. W międzyczasie usłyszałam trzaśnięcie drzwiami mojego pokoju. Przyjaciel stwierdził, że musi już iść. Byłam lekko zła, ale myślałam, że żartuje.
Nie żartował.
Zaczęłam się z nim przepychać, siłować, żeby tylko nie dobiegł do drzwi. Towarzyszyła nam beztroska, swoboda, wolność i... rodzina, która z salonu z pełną dezorientacją patrzyła się na tę scenę pełną typowego dziecięcego zachowania.
Chłopakowi udało się wyjść. Pobiegłam za nim. Doprowadził nas do pustego, podziemnego parkingu. Nie chciałam, żeby szedł, uczepiłam się go i nie chciałam puścić. Siłowaliśmy się przez dłuższą chwilę, śmiejąc się.
Potem znaleźliśmy się na stacji benzynowej. Tankował rower. Uczył mnie jego obsługi. Śmialiśmy się.
Jutro poniedziałek, nowy tydzień, po dwutygodniowej przerwie wracam do działania. Mam w planach stosować WBTB z MILDem (lub WILDem) co drugi dzień, zobaczymy czy się uda (obstawiam, że tak).
Przyznam, że ostatnio lekko zaniedbałam dziennik. Nie było mnie tutaj aż dwa tygodnie.
Właściwie nie jestem w stanie określić czym to było spowodowane — może nieregularnym snem, przez co nie byłam zadowolona z zapamiętanych krótkich urywków snów, co spowodowało ogólną niechęć i wszystko inne...? Być może.
Jednak jakiś tydzień temu przyśnił mi się sen, którego w żaden sposób nie zapisywałam, a utkwił mi w pamięci bardzo szczegółowo... Wewnętrznie czuję, że on jest w jakiś sposób ważny i symboliczny, chyba coś w tym musi być, skoro przez taki kawał czasu mi nie uleciał.
s e n 4 0
Nigdzie nie pójdziesz
Byłam u siebie w domu, który okazał się być kombinacją wszystkich mieszkań i domów, w których mieszkałam.
Zaprosiłam przyjaciół. Siedzieliśmy u mnie w pokoju, trochę zamulaliśmy. Był wieczór. Pamiętam, że jedna z przyjaciółek siedziała na fotelu, a jedyny chłopak w trzyosobowym towarzystwie dziewczyn leżał na łóżku, usypiał.
Wyszłam do przedpokoju, chciałam przejrzeć się w lustrze. W salonie siedziała cała rodzina. Chrzestna pytała się mnie o to, kto został u mnie na noc. Wymieniłam imiona. Kiedy usłyszała imię chłopaka, zaczęła tworzyć scenariusze, a ja się zaczęłam śmiać. Wróciłam do pokoju. Okazało się, że towarzystwo trochę się posprzeczało. Postanowiłam to olać i iść do kuchni, by coś zjeść.
Małą kuchnię miałam naprzeciwko pokoju. Był tam mój tata. I był też bałagan. Chciałam zrobić sobie kanapkę, ale potem ogarnęłam, że powinnam zrobić śniadanie dla gości. Okazało się, że mam dosyć dużo jedzenia, tylko w małych ilościach — pół plasterka szynki, troche sera, resztki pomidora, dwie kromki chleba, margarynę też ciężko było wygrzebać... Dodatkowo na blacie leżały rozsypane resztki płatków cynamonowych.
Poprosiłam tatę, żeby poszedł kupić coś do jedzenia. Powiedział, żebym ja poszła. W międzyczasie usłyszałam trzaśnięcie drzwiami mojego pokoju. Przyjaciel stwierdził, że musi już iść. Byłam lekko zła, ale myślałam, że żartuje.
Nie żartował.
Zaczęłam się z nim przepychać, siłować, żeby tylko nie dobiegł do drzwi. Towarzyszyła nam beztroska, swoboda, wolność i... rodzina, która z salonu z pełną dezorientacją patrzyła się na tę scenę pełną typowego dziecięcego zachowania.
Chłopakowi udało się wyjść. Pobiegłam za nim. Doprowadził nas do pustego, podziemnego parkingu. Nie chciałam, żeby szedł, uczepiłam się go i nie chciałam puścić. Siłowaliśmy się przez dłuższą chwilę, śmiejąc się.
Potem znaleźliśmy się na stacji benzynowej. Tankował rower. Uczył mnie jego obsługi. Śmialiśmy się.
Jutro poniedziałek, nowy tydzień, po dwutygodniowej przerwie wracam do działania. Mam w planach stosować WBTB z MILDem (lub WILDem) co drugi dzień, zobaczymy czy się uda (obstawiam, że tak).
,,Dobrze, że chociaż śpimy pod jednym Niebem..."
