27-07-2017, 13:52
Sen z 26.07.2017
Miałam męską postać. Wraz z grupą piratów, rozbiliśmy obóz na granicy lasu i plaży. Jeden z chłopaków chciał wpierw postawić piracki tron a potem wszelkie budynki funkcyjne. Przekonałam go by odstawił ten projekt na bok na jakiś czas. Przy jednym ze zwiadów grupa mężczyzn napadła na wioskę ukrytą w lesie i zabrali z niej piękną kobietę. Trzymaliśmy ją w łańcuchach w głównym namiocie-budynku, nie wyglądała na normalną chłopkę czy dzikuskę. Zachowywała się jakby to ona tu panowała. Po jakimś czasie chłopakom z załogi zaczęło się mącić w głowie, szaleli oraz wszczynali między sobą bójki z powodów na które normalnie nigdy by nie zwrócili uwagi. Będąc w namiocie z nią i chłopakiem od pirackiego tronu zauważyłam, że zaczyna i jemu odbijać. Wysłałam go do budowy i usiadłam na krześle pod drewnianą kolumną. Patrzyłam na dziewczynę, dopiero zauważając że jest z nią coś nie tak. Miała delikatną zieloną poświatę wokół swoich dłoni i stóp, gdy spostrzegła moje zdziwienie uśmiechnęła się niepokojącym, drapieżnym uśmiechem. Gdy chciałam wstać by ją zabić, by uwolnić chłopaków od szaleństwa rzuciła na mnie wizję kobiety, niesamowicie uwodzicielsko tańczącej. Byłam nią oczarowana, ale gdy spojrzałem w oczy tancerki spostrzegłem, że to ta sama dziewczyna co siedziała w łańcuchach. Odparłam urok czarownicy i rzuciłam się na nią z maczetą, odrzuciła mnie magią poza obóz. Uderzyła mnie o drzewo, wstając chwiejnie zerknęłam w tył. Pod drzewem była moja odcięta głowa, miałam czarne włosy i ciemne oczy oraz przerażoną minę. Ruszyłam w stronę światła pozostałego po czarze rzuconym przez wiedźmę. Po drodze wspierałam się dwoma patykami, ciągle słyszałam drwiące słowa wiedźmy, czasami odległe, czasami tuż za plecami. Znalazłam porzuconą broń na mchu, zebrałam ją. Trzymając miecz z poszerzanym ostrzem na krańcu oraz kanciastą broń ruszyłam biegiem do obozu. Dotarłam gdy czarownica bawiła się moimi kolegami, zmuszała ich do walki między sobą śmiejąc się na ten widok. Gdy mnie zobaczyła zamarła, użyła magii i opętała mnie, wykonywałam jej rozkazy zachowując własną świadomość. Uwolniłam ją z łańcuchów, podczas gdy ona poszła mordować moich pirackich braci ja siedziałam załamana i patrząc na swoje dłonie, wciąż miałam ostrza w rękach. Na kanciastym ostrzu był wygrawerowany cytat "kto odpuszcza nienawiści z góry jest przegranym", słowa dały mi energię i ruszyłam na wiedźmę. Obudziłam się wbijając jej ostrze w szyję.
Miałam męską postać. Wraz z grupą piratów, rozbiliśmy obóz na granicy lasu i plaży. Jeden z chłopaków chciał wpierw postawić piracki tron a potem wszelkie budynki funkcyjne. Przekonałam go by odstawił ten projekt na bok na jakiś czas. Przy jednym ze zwiadów grupa mężczyzn napadła na wioskę ukrytą w lesie i zabrali z niej piękną kobietę. Trzymaliśmy ją w łańcuchach w głównym namiocie-budynku, nie wyglądała na normalną chłopkę czy dzikuskę. Zachowywała się jakby to ona tu panowała. Po jakimś czasie chłopakom z załogi zaczęło się mącić w głowie, szaleli oraz wszczynali między sobą bójki z powodów na które normalnie nigdy by nie zwrócili uwagi. Będąc w namiocie z nią i chłopakiem od pirackiego tronu zauważyłam, że zaczyna i jemu odbijać. Wysłałam go do budowy i usiadłam na krześle pod drewnianą kolumną. Patrzyłam na dziewczynę, dopiero zauważając że jest z nią coś nie tak. Miała delikatną zieloną poświatę wokół swoich dłoni i stóp, gdy spostrzegła moje zdziwienie uśmiechnęła się niepokojącym, drapieżnym uśmiechem. Gdy chciałam wstać by ją zabić, by uwolnić chłopaków od szaleństwa rzuciła na mnie wizję kobiety, niesamowicie uwodzicielsko tańczącej. Byłam nią oczarowana, ale gdy spojrzałem w oczy tancerki spostrzegłem, że to ta sama dziewczyna co siedziała w łańcuchach. Odparłam urok czarownicy i rzuciłam się na nią z maczetą, odrzuciła mnie magią poza obóz. Uderzyła mnie o drzewo, wstając chwiejnie zerknęłam w tył. Pod drzewem była moja odcięta głowa, miałam czarne włosy i ciemne oczy oraz przerażoną minę. Ruszyłam w stronę światła pozostałego po czarze rzuconym przez wiedźmę. Po drodze wspierałam się dwoma patykami, ciągle słyszałam drwiące słowa wiedźmy, czasami odległe, czasami tuż za plecami. Znalazłam porzuconą broń na mchu, zebrałam ją. Trzymając miecz z poszerzanym ostrzem na krańcu oraz kanciastą broń ruszyłam biegiem do obozu. Dotarłam gdy czarownica bawiła się moimi kolegami, zmuszała ich do walki między sobą śmiejąc się na ten widok. Gdy mnie zobaczyła zamarła, użyła magii i opętała mnie, wykonywałam jej rozkazy zachowując własną świadomość. Uwolniłam ją z łańcuchów, podczas gdy ona poszła mordować moich pirackich braci ja siedziałam załamana i patrząc na swoje dłonie, wciąż miałam ostrza w rękach. Na kanciastym ostrzu był wygrawerowany cytat "kto odpuszcza nienawiści z góry jest przegranym", słowa dały mi energię i ruszyłam na wiedźmę. Obudziłam się wbijając jej ostrze w szyję.
