30-09-2020, 00:06
Byłam z grupą częściowo realnych, częściowo animowanych ludzi. Płynęliśmy na statku przez ocean, za nami płynął drugi statek. Perspektywa jakoś dziwnie się zmieniała, raz statki były małe, raz wysokie, o dziwnych proporcjach, tak, że z trudem utrzymywały równowagę. Ludzie też byli nienaturalnie wielcy w stosunku do otoczenia.
Widziałam większość załogi swojego statku przy wiosłach. Z jakiegoś powodu siedzieli na górze na pokładzie, nie na dole jak na galerach. Niemal spadali, wytrącając statek z równowagi - w tamtym momencie akurat znów był nieproporcjonalnie wysoki. Kiedy szłam wzdłuż pokładu, mijając ich, czułam wyrzuty sumienia, że ja nie haruję wraz z nimi. Oni jednak nie chcieli mnie dopuścić, ponieważ byłabym fizycznie za słaba i zakłóciłabym ich rytm.
# Jakieś chwilowe przebudzenie
Dalej statki, tym razem większe. I mogłam zobaczyć jakikolwiek ląd. Po powierzchni morza pływały łabędzie. Towarzyszył mi dziwny niepokój, miałam świadomość, że woda jest lodowata i dziwne przeczucie, że do niej wpadniemy.
Wśród pasażerów była część mojej rodziny. Najbardziej zwracała na siebie uwagę ciotka. Słyszałam jej donośny głos, kiedy rządziła innymi i rozstawiała ich po kątach.
W pewnym momencie maszt się złamał i statek zaczął się przewracać. Wizualnie przypominało to efekty ze starej, graficznie ubogiej gry i było nienaturalnie animowane. Pływałam wokół szczątków statku, obok łabędzi. Ciotka dalej krzyczała coś do innych ludzi. Powiedziałam jej, że musimy chyba znaleźć drogę ucieczki stąd. Ona przez chwilę coś rozważała, potem przyznała mi rację. Krzyknęła do pozostałych, że zarządza taktyczny odwrót.
Płynęłam do brzegu. Ziemię pokrywał śnieg, niższy teren porastał rzadki las, dalej wznosiła się góra. Krajobraz wydawał się rysunkowy, o mdłych barwach.
# Kolejne przebudzenie
Wielkie tłumy gromadziły się na kilkudniowych uroczystościach. Było to coś pomiędzy zbiorowym wydarzeniem religijnym a wiecem politycznym. Odbywało się to na połączonym kompleksie stadionów, z kilkoma "kręgami" trybun. To był bardzo rozległy teren. Wszystko przystrojone było w jaskrawe barwy, pomarańczowe albo czerwone, trochę jak barwy strojów tybetańskich mnichów.
Głównym punktem programu miały być przemówienia jakiegoś guru/coacha, który cieszył się ogromnym autorytetem. Byli tam też na zwiadach jego przeciwnicy. Niektórzy rozpuszczali plotki, że całe to zgromadzenie to święto "masońskie", "lewackie", mające wprowadzać "szatański nowy ład". Widziałam, jak ktoś pokazywał innym jako dowód ulotkę, według której różne grupy ludności miały uzyskiwać różne profity, z wyjątkiem białych ludzi. Potem nawet widziałam te ich ulotki z bliska, leżały na ziemi wśród ton innych papierowych śmieci, zdartych plakatów, paragonów, kuponów i biletów.
To było całe małe miasteczko wybudowane na tę okazję, z motelami i restauracjami dla zebranych. Z jakiegoś powodu siostra mówiła mi, że warto udawać, że kupowało się w restauracjach więcej niż w rzeczywistości. W tym celu zbierałyśmy paragony z ziemi. Jak czasem wychodziłyśmy poza ogrodzony teren do pobliskiego lasu, pokazywałyśmy te paragony ludziom z budki przy wyjściu. Miałam poczucie, że to jakiś rodzaj zapewniania sobie alibi, ale nie rozumiałam, na czym to miało polegać. Siostra zdawała się w tym dużo bardziej zorientowana i bardzo się przy tym upierała.
Miałam mieszane uczucia, nie wiedziałam, czy powinnam ufać tysiącom zwolenników tego wydarzenia, czy raczej ukrytym w tłumie sceptykom, węszącym ukryte złe intencje.
Widziałam większość załogi swojego statku przy wiosłach. Z jakiegoś powodu siedzieli na górze na pokładzie, nie na dole jak na galerach. Niemal spadali, wytrącając statek z równowagi - w tamtym momencie akurat znów był nieproporcjonalnie wysoki. Kiedy szłam wzdłuż pokładu, mijając ich, czułam wyrzuty sumienia, że ja nie haruję wraz z nimi. Oni jednak nie chcieli mnie dopuścić, ponieważ byłabym fizycznie za słaba i zakłóciłabym ich rytm.
# Jakieś chwilowe przebudzenie
Dalej statki, tym razem większe. I mogłam zobaczyć jakikolwiek ląd. Po powierzchni morza pływały łabędzie. Towarzyszył mi dziwny niepokój, miałam świadomość, że woda jest lodowata i dziwne przeczucie, że do niej wpadniemy.
Wśród pasażerów była część mojej rodziny. Najbardziej zwracała na siebie uwagę ciotka. Słyszałam jej donośny głos, kiedy rządziła innymi i rozstawiała ich po kątach.
W pewnym momencie maszt się złamał i statek zaczął się przewracać. Wizualnie przypominało to efekty ze starej, graficznie ubogiej gry i było nienaturalnie animowane. Pływałam wokół szczątków statku, obok łabędzi. Ciotka dalej krzyczała coś do innych ludzi. Powiedziałam jej, że musimy chyba znaleźć drogę ucieczki stąd. Ona przez chwilę coś rozważała, potem przyznała mi rację. Krzyknęła do pozostałych, że zarządza taktyczny odwrót.
Płynęłam do brzegu. Ziemię pokrywał śnieg, niższy teren porastał rzadki las, dalej wznosiła się góra. Krajobraz wydawał się rysunkowy, o mdłych barwach.
# Kolejne przebudzenie
Wielkie tłumy gromadziły się na kilkudniowych uroczystościach. Było to coś pomiędzy zbiorowym wydarzeniem religijnym a wiecem politycznym. Odbywało się to na połączonym kompleksie stadionów, z kilkoma "kręgami" trybun. To był bardzo rozległy teren. Wszystko przystrojone było w jaskrawe barwy, pomarańczowe albo czerwone, trochę jak barwy strojów tybetańskich mnichów.
Głównym punktem programu miały być przemówienia jakiegoś guru/coacha, który cieszył się ogromnym autorytetem. Byli tam też na zwiadach jego przeciwnicy. Niektórzy rozpuszczali plotki, że całe to zgromadzenie to święto "masońskie", "lewackie", mające wprowadzać "szatański nowy ład". Widziałam, jak ktoś pokazywał innym jako dowód ulotkę, według której różne grupy ludności miały uzyskiwać różne profity, z wyjątkiem białych ludzi. Potem nawet widziałam te ich ulotki z bliska, leżały na ziemi wśród ton innych papierowych śmieci, zdartych plakatów, paragonów, kuponów i biletów.
To było całe małe miasteczko wybudowane na tę okazję, z motelami i restauracjami dla zebranych. Z jakiegoś powodu siostra mówiła mi, że warto udawać, że kupowało się w restauracjach więcej niż w rzeczywistości. W tym celu zbierałyśmy paragony z ziemi. Jak czasem wychodziłyśmy poza ogrodzony teren do pobliskiego lasu, pokazywałyśmy te paragony ludziom z budki przy wyjściu. Miałam poczucie, że to jakiś rodzaj zapewniania sobie alibi, ale nie rozumiałam, na czym to miało polegać. Siostra zdawała się w tym dużo bardziej zorientowana i bardzo się przy tym upierała.
Miałam mieszane uczucia, nie wiedziałam, czy powinnam ufać tysiącom zwolenników tego wydarzenia, czy raczej ukrytym w tłumie sceptykom, węszącym ukryte złe intencje.
