08-12-2018, 15:25
Stałam w wąskim korytarzu w mieszkaniu którejś ciotki (?). Było tu ciemno, wyglądało trochę jak w jakiejś sali zabaw/horror house, światło dochodziło do mnie od końców owego korytarza. Pochylałam się do przodu, opierając się rękami o ścianę przede mną. Za jednym końcem stały moja mama i jej siostra. Cały czas dogadywały mi na temat mojego ateizmu, snuły jakieś nie mające nic wspólnego z prawdą przypuszczenia, dlaczego niby zmieniłam poglądy. Mówiłam im, że prawda jest dużo prostsza i banalna. Czułam zmęczenie tą bezsensowną dyskusją.
Byłam częściowo sobą, ze swoim ciałem, częściowo postacią w grze komputerowej. Miałam możliwość widzenia przez ściany innych postaci - wrogów jako czerwony kontur, przyjaznych NPC jako zielony, innych graczy jako niebieski. Oprócz mnie był tam jeszcze inny gracz, starszy ode mnie mężczyzna, mający wyraźnie więcej doświadczenia w tej grze albo przynajmniej lepszą taktykę. Mieliśmy iść zabijać zombie. Spodziewałam się, że zombie będą szarozielone jak w kreskówkach, zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam, że wyglądają prawie jak ludzie, mają tylko znacznie bardziej bladą skórę i spuchnięte ciała.
Mężczyzna-gracz zaczął schodzić do korytarza-jaskini, opadającej ukośnie w dół. Kazał mi zaczekać przy wejściu, twierdząc, że tam są przeciwnicy zbyt silni jak na mój obecny poziom. Przez chwilę nawet czekałam. Patrzyłam przez skały na jego sylwetkę, jak wokół niego pojawiają się przeciwnicy. Kiedy zobaczyłam czerwony kontur bliżej wejścia, przeszłam kilkanaście metrów, myśląc, że pojedynczego wroga chyba pokonam. Blady zombie zaczął iść w moją stronę. Wyciągnęłam nóż, zaczęłam ciąć, najpierw w powietrzu, potem nawet kilka razy trafiłam, ale raczej nie odnosiło to żadnego skutku. Cały czas wycofywałam się, aż opuściłam jaskinię, zombie szedł za mną. Na zewnątrz kręcił się jakiś chłopak, przypuszczalnie NPC. W którymś momencie krzyknęłam do chłopaka, żeby pomógł mi z tym zombie. Nie doczekałam żadnej reakcji z jego strony. Kilka razy cięłam nożem gardło tego zombie. Moja postać w grze miała trzy noże, wszystkie słabe na obecnym poziomie. Sama scena krojenia szyi była dość realistyczna, czułam to przecinanie zwiotczałego ciała, trochę jakbym kroiła surowe mięso. Z jakiegoś powodu budziło to moje lekkie zdumienie.
Ja i V. staliśmy przed budynkiem jakiejś szkoły podstawowej, na soczyście zielonym trawniku, obok znajdowało się boisko. Miałam niejasną wiedzę, że jesteśmy czymś więcej niż tylko ludźmi, jakimiś mrocznymi istotami. V. powiedział do mnie coś w stylu, że dobrze by było, gdyby kolejne pokolenia były uczone Hemalurgii, w ten sposób Mroczna Sztuka nie przepadnie w czasie.
Znajdowałam się w jakiejś wielkiej, w dużej mierze pustej sali magazynowej. Otaczały mnie blaszane ściany, w powietrzu unosił się kurz. Byłam chyba kilka lat młodsza niż w rzeczywistości. Rozmawiałam z nastoletnią dziewczyną o sztukach walki. Powiedziałam, że w dzieciństwie coś trenowałam, że trochę zajmowałam się gimnastyką artystyczną. Ona spytała mnie, z jakiego rejonu się wywodzę. Kiedy powiedziałam, że z Piotrkowa, ona wyciągnęła jakąś starą gazetę, zaczęła w niej szukać informacji. Nie znalazłszy niczego, powiedziała, że nic tam o mnie nie ma. Wyjaśniłam, że nie brałam udziału w zawodach, o których mówiono w mediach, potem dodałam coś, że nie dlatego to robiłam, żeby zdobyć tanią pięciominutową sławę. I że swoje ówczesne cele wtedy osiągnęłam. Ona na to, że skoro nie pozostał w mediach żaden ślad, to żadnego efektu nie uzyskałam.
# Czyżby aluzja do "nie ma cię w internecie - nie istniejesz"?
Byłam częściowo sobą, ze swoim ciałem, częściowo postacią w grze komputerowej. Miałam możliwość widzenia przez ściany innych postaci - wrogów jako czerwony kontur, przyjaznych NPC jako zielony, innych graczy jako niebieski. Oprócz mnie był tam jeszcze inny gracz, starszy ode mnie mężczyzna, mający wyraźnie więcej doświadczenia w tej grze albo przynajmniej lepszą taktykę. Mieliśmy iść zabijać zombie. Spodziewałam się, że zombie będą szarozielone jak w kreskówkach, zdziwiłam się, kiedy zobaczyłam, że wyglądają prawie jak ludzie, mają tylko znacznie bardziej bladą skórę i spuchnięte ciała.
Mężczyzna-gracz zaczął schodzić do korytarza-jaskini, opadającej ukośnie w dół. Kazał mi zaczekać przy wejściu, twierdząc, że tam są przeciwnicy zbyt silni jak na mój obecny poziom. Przez chwilę nawet czekałam. Patrzyłam przez skały na jego sylwetkę, jak wokół niego pojawiają się przeciwnicy. Kiedy zobaczyłam czerwony kontur bliżej wejścia, przeszłam kilkanaście metrów, myśląc, że pojedynczego wroga chyba pokonam. Blady zombie zaczął iść w moją stronę. Wyciągnęłam nóż, zaczęłam ciąć, najpierw w powietrzu, potem nawet kilka razy trafiłam, ale raczej nie odnosiło to żadnego skutku. Cały czas wycofywałam się, aż opuściłam jaskinię, zombie szedł za mną. Na zewnątrz kręcił się jakiś chłopak, przypuszczalnie NPC. W którymś momencie krzyknęłam do chłopaka, żeby pomógł mi z tym zombie. Nie doczekałam żadnej reakcji z jego strony. Kilka razy cięłam nożem gardło tego zombie. Moja postać w grze miała trzy noże, wszystkie słabe na obecnym poziomie. Sama scena krojenia szyi była dość realistyczna, czułam to przecinanie zwiotczałego ciała, trochę jakbym kroiła surowe mięso. Z jakiegoś powodu budziło to moje lekkie zdumienie.
Ja i V. staliśmy przed budynkiem jakiejś szkoły podstawowej, na soczyście zielonym trawniku, obok znajdowało się boisko. Miałam niejasną wiedzę, że jesteśmy czymś więcej niż tylko ludźmi, jakimiś mrocznymi istotami. V. powiedział do mnie coś w stylu, że dobrze by było, gdyby kolejne pokolenia były uczone Hemalurgii, w ten sposób Mroczna Sztuka nie przepadnie w czasie.
Znajdowałam się w jakiejś wielkiej, w dużej mierze pustej sali magazynowej. Otaczały mnie blaszane ściany, w powietrzu unosił się kurz. Byłam chyba kilka lat młodsza niż w rzeczywistości. Rozmawiałam z nastoletnią dziewczyną o sztukach walki. Powiedziałam, że w dzieciństwie coś trenowałam, że trochę zajmowałam się gimnastyką artystyczną. Ona spytała mnie, z jakiego rejonu się wywodzę. Kiedy powiedziałam, że z Piotrkowa, ona wyciągnęła jakąś starą gazetę, zaczęła w niej szukać informacji. Nie znalazłszy niczego, powiedziała, że nic tam o mnie nie ma. Wyjaśniłam, że nie brałam udziału w zawodach, o których mówiono w mediach, potem dodałam coś, że nie dlatego to robiłam, żeby zdobyć tanią pięciominutową sławę. I że swoje ówczesne cele wtedy osiągnęłam. Ona na to, że skoro nie pozostał w mediach żaden ślad, to żadnego efektu nie uzyskałam.
# Czyżby aluzja do "nie ma cię w internecie - nie istniejesz"?
