20-04-2016, 18:20
Klucz do przyszłości, kotka i okruszki, Yeti
17.04.2016
Sen dzieje się w przeszłości, jestem jeszcze mały. Idę z mamą i tatą. Mieszkamy, gdzieś gdzie mało jest sklepów, albo wcale ich nie ma i trzeba chodzić bardzo daleko. Okolica jest szara. Moja świadomość się podwyższa. Znajduję zamknięte drzwi do szarego budynku. Był tam kiedyś sklep, ale go zamknęli. Mam klucz. Otwieram drzwi, które otwierają przejście do sklepu z przyszłości (wiedziałem, że to jest małe Tesco). Wchodzimy, rodzice się dziwią i cieszą jednocześnie, ile tam różnych znajduje się rzeczy. Kupujemy pełno toreb jedzenia i wychodzimy. Mamy tam jednak już więcej nie wracać, aby nie zaburzać czasoprzestrzeni.
W dalszej części snu znajduję się w ubikacji, już w teraźniejszości. Widzę jak moja kotka rozpada się na kawałki, kruszy się jak jasny wosk. Przychodzi mama i zbiera okruszki w kupkę, że niby potem się połączy i znowu ożyje. Widzę jakby oko. Jednak robię się smutny i płaczę. Mama jednakże wskazuje na pralkę i mówi kto to nas obserwuje. Siedzi tam nasza kotka Maja. Nie jestem już zasmucony, ale nadal trochę zdziwiony. Była to iluzja senna, głupi żart. Kotka ani razu się nie roztopiła, tylko wskoczyła na pralkę i patrzyła co ja głupi robię, przecież nic się jej nie stało. Były to tylko kawałki, okruszki sera...
Następny sen. Razem z grupką osób udaliśmy się do podziemi budynku naukowego (a może nas tam zamknięto?). Prowadzono tam genetyczne eksperymenty na ludziach. Otworzyły się, któreś ze drzwi. Wybiegła stamtąd wysoka postać, była porośnięta białym futrem, podobna do Yeti. Rzuciła się na nas. Zapewne chciała wszystkich pozabijać i zjeść. Obok mnie stała kobieta z niemowlakiem. Gdy stwór zajmował się pozostałymi osobami, my uciekaliśmy. Jednak zauważył naszą nieobecność. Usłyszeliśmy jak się zbliża. Wtedy kobieta przekazała dziecko mi. Miałem choć je uratować i biegłem dalej. Ona została, aby spowolnić małpoluda. Wiedziałem, że zginęła. Potem nie wiem co dokładnie się zdarzyło. Stałem w białym, jasnym korytarzu w innym pomieszczeniu. Korytarz miał kilka metrów, po dwóch jego końcach był zamknięty dużymi lustrzanymi drzwiami. Zaś po lewej i prawej były przezroczyste, szklane ściany, za którymi były wielkie pokoje. W tych szklanych ścianach były umieszczone, także szklane drzwi. Do jednego pokoju drzwi były zablokowane, a do drugiego otwarte. Małe dziecko potrafiło już raczkować. Od samego początku, jak tam się znaleźliśmy był z nami duch matki tego dziecka, objawiający się jako cień twarzy na jednych z lustrzanych drzwi. Przekazywała mi różne informacje, o czymś mówiła. Niecierpliwiła się, chciała, by jej dziecko było bezpieczne, a my tam już siedzimy za długo, zamiast się wydostać, a mogą zdarzyć się nieprzewidziane zdarzenia. Stworzyła jakby projekcję na szklanej ścianie zamkniętego pokoju. Tamten pokój wyglądał jakby znajdował się na, którymś z wyższych pięter i okazało się, że jest niezabezpieczony, nie ma okien i ściany po drugiej strony, więc można by łatwo spaść z wysokości na ruchliwą ulicę. W projekcji pokazała nam jak pada mocny deszcz, w budynek trafia meteoryt i wszystko się pali. Krzyknąłem, aby przestała i machnąłem ręką tak, że obraz znikł, znowu był słoneczny dzień i nie widać było pożaru. Przeszliśmy z korytarza do drugiego, tego otwartego pokoju. Dziecko okazało się dziewczynką, miała teraz już 5-6 lat. Niestety w tak krótkim czasie nie wyrobiły się jej mięśnie i nie mogła chodzić. Była tam duże okna. Można było wejść wyżej po schodkach. Wniosłem tam dziewczynkę. Na początku ją przytrzymywałem. Później sama chodziła od schodków do schodków, a nawet skakała. W tym czasie obserwowałem co się dzieje za oknem. Ten pokój, chociaż był na tym samym poziomie co ten zamknięty, wydawał się znajdować nisko, na parterze. Widziałem za oknem spokojną uliczkę między blokami. Właśnie przechodziło nią kilka osób. Wiedziałem, że są to hiszpańscy chuligani. Jeden z nich zauważył mnie i rzucił kamieniem. Szybko odbiegłem od okna. Tamci już wchodzili do środka. Gdy byli blisko korytarza, ręką zaciśniętą w pięść, z całej siły uderzyłem w lustrzane drzwi po lewej stronie. Rozwaliły się. Tam zapewne czekał już potwór. Nie patrzyłem co się działo, ale pewnie ich złapał i zabił. W tym czasie zabrałem dziewczynkę ze sobą. W momencie, kiedy przechodziliśmy przechodziliśmy przez okno wszystko przyśpieszyło i już wbiegaliśmy do budynku naprzeciwko. Była to chińska restauracja, widzieliśmy akurat kucharza przygotowującego jedzenie. Poszliśmy dalej. Przechodząc przez następne drzwi trafiliśmy przed podwójne, drewniane schody. Po środku nich, we wnęce, ułożone stałe jakieś przedmioty, meble, może krzesła. Przy lewych schodach była karteczka z napisem, że wejście jest tylko dla tych co opłacili. Weszliśmy po schodach z prawej strony. I tak prowadziły w to samo miejsce. Schody zakręcały. Na górze były zastawione czymś, ale jakoś się przepchnęliśmy przez wąskie przejście. Było to czyjeś mieszkanie. Zobaczyłem, że lodówka jest otwarta, więc mężczyzna tam mieszkający zamknął ją. Przeszliśmy na prawą stronę, do dużego salonu. Na kanapie siedziała jego żona z córką i oglądały telewizję. Ich syn stał blisko telewizora, ale jak nas zobaczył usiadł na kanapę. Zapytałem się tamtego, że więc to jest prywatne mieszkanie. Odpowiedział, że tak i dlaczego my tak tu się przechadzamy? Dziewczynka, z którą tu przyszedłem zasypiała na stojąco. Tamci pozwolili się jej położyć na kanapie. Zasnęła.
W innym, następnym śnie, pamiętam, że stoję w szkoło podobnym korytarzu. Po jednej stronie czekają uczniowie przed salą. Po drugiej widzę jakichś umazanych na twarzy na czarno. To ci chuligani. Wyciągam sztylet, ale nie robi to na nim żadnego wrażenia i chce atakować. Wyciągam więc długi miecz. Odchodzi przestraszony.
Zajęcia papiernicze
18.04.2016
Ciemne miejsce (las?), po prawej koleżanka z gimnazjum, Dorota. Ktoś powiedział, że powróciła.
Łazienka, po lewej stronie, Magda, koleżanka tym razem z liceum. Skojarzyła mi się z matematyką. Mówiła coś, żebym poszedł razem z nimi. Powiedziałem, że potem mamy (nie wiedziałem jak to nazwać, bo coś mi się nie zgadzało) zajęcia papiernicze, co niby miało mieć z wiązek z plastyką lub czymś innym. Poszliśmy.
Wychodzimy skądś, może z peronu kolejowego. Na otwartym terenie stoją różnego rodzaju stoiska sklepowe. Chodziliśmy wokół nich i obserwowaliśmy co tam mają. Jedna kobieta zagadnęła do mnie, że pewnie chcę coś ukraść. Idę dalej, w prawą stronę. Tam już ludzie się zwijali, kończyli pracę. Wszedłem pod górkę do miejsca o piaskowych ścianach. Wszyscy ludzie szybko wybiegają. Kończą pracę i chcą jak najszybciej wrócić do domu.
Teraz są te dziwne, niby plastyczne, zajęcia. Siadam do pierwszej środkowej ławki. Nauczycielka jest od chemii, która uczyła w gimnazjum. Do mojej ławki dosiada się kolega z liceum, potem przesiada się, a do mnie dosiada się Krzysztof z podstawówki. Na ławce leży duży srebrny laptop MacBook Pro. Nie otwieram go i nie włączam. Odsuwam od siebie. Pani od chemii kładzie na swoje biurko, po czym znowu nam podsuwa. Jest tam jeszcze druga nauczycielka. Ma dziwną fryzurę. Jest to niby ta, która powinna prowadzić lekcję. Nie przypominam sobie, aby taka nas uczyła kiedykolwiek. Obie rysują coś na tablicy białą kredą, wykresy chyba, i piszą jakieś wzory, obliczenia. Mam w plecaku mnóstwo kredek. Chowam do środka te kilka, które leżały na ławce. Szukam ołówka.
Zasłona, przejażdżka
20.04.2016
Na lewej ścianie mojego pokoju pojawiła się pofalowana zasłona. Miała ciemny brązowy lub zielony kolor. Ze ściany wyrosły także gałęzie drzew. Zacząłem czytać. Słyszałem jakby głos, który to czytał. Jednak wydawało mi się, że nie dam rady przeczytać tak wiele, drobne listki i igiełki były tak gęsto ułożone, że dnia, by mi nie wystarczyło na przeczytanie tego. Ale zaraz, jakie liście i igiełki? Niby jak miałem to przeczytać, przecież tam nie było żadnych literek. Przestałem „czytać”, teraz tylko oglądałem drzewka. Zauważyłem, że zasłona i ściana prześwitywały na pokój po drugiej stronie. Normalnie byłby to duży pokój, widziałem jednak jakiś inny, sypialnię z nieznanego mi mieszkania.
Siedzę na grzbiecie niezbyt wysokiego zwierzęcia, jakby konia. Było brązowe. Poruszało się, więc jechałem na nim. Nie widziałem głowy tego zwierzęcia, był chyba z tyłu mnie. Nie siedziałem, więc obrócony do przodu. Zwierzę jednak jechało do tyłu. Dla mnie wszystko jedno, tak jechałem do przodu. Minęliśmy jakieś dzieci. Myślałem, że wjedziemy brązową ścieżką do lasu po prawej stronie. Skręciliśmy jednak w inną stronę. Zeskoczyłem z tego niby kona i pobiegłem dalej sam. Wszedłem po schodach. W drzwiach stała kobieta, która na mnie czekała. Objęliśmy się. Zmieniła się na chwilę w moją mamę, potem w inną kobietę, później w jeszcze inną, kilka razy się zmieniała. Weszliśmy do środka. To był budynek, w którym byłem już w kilku wcześniejszych snach. W nim schowali się ludzie po przejściu przez drugie drzwi w niszczejącej ścianie. W kilku innych snach było tam pełno dzieci. W jednym śnie zaczęło zalewać.
17.04.2016
Sen dzieje się w przeszłości, jestem jeszcze mały. Idę z mamą i tatą. Mieszkamy, gdzieś gdzie mało jest sklepów, albo wcale ich nie ma i trzeba chodzić bardzo daleko. Okolica jest szara. Moja świadomość się podwyższa. Znajduję zamknięte drzwi do szarego budynku. Był tam kiedyś sklep, ale go zamknęli. Mam klucz. Otwieram drzwi, które otwierają przejście do sklepu z przyszłości (wiedziałem, że to jest małe Tesco). Wchodzimy, rodzice się dziwią i cieszą jednocześnie, ile tam różnych znajduje się rzeczy. Kupujemy pełno toreb jedzenia i wychodzimy. Mamy tam jednak już więcej nie wracać, aby nie zaburzać czasoprzestrzeni.
W dalszej części snu znajduję się w ubikacji, już w teraźniejszości. Widzę jak moja kotka rozpada się na kawałki, kruszy się jak jasny wosk. Przychodzi mama i zbiera okruszki w kupkę, że niby potem się połączy i znowu ożyje. Widzę jakby oko. Jednak robię się smutny i płaczę. Mama jednakże wskazuje na pralkę i mówi kto to nas obserwuje. Siedzi tam nasza kotka Maja. Nie jestem już zasmucony, ale nadal trochę zdziwiony. Była to iluzja senna, głupi żart. Kotka ani razu się nie roztopiła, tylko wskoczyła na pralkę i patrzyła co ja głupi robię, przecież nic się jej nie stało. Były to tylko kawałki, okruszki sera...
Następny sen. Razem z grupką osób udaliśmy się do podziemi budynku naukowego (a może nas tam zamknięto?). Prowadzono tam genetyczne eksperymenty na ludziach. Otworzyły się, któreś ze drzwi. Wybiegła stamtąd wysoka postać, była porośnięta białym futrem, podobna do Yeti. Rzuciła się na nas. Zapewne chciała wszystkich pozabijać i zjeść. Obok mnie stała kobieta z niemowlakiem. Gdy stwór zajmował się pozostałymi osobami, my uciekaliśmy. Jednak zauważył naszą nieobecność. Usłyszeliśmy jak się zbliża. Wtedy kobieta przekazała dziecko mi. Miałem choć je uratować i biegłem dalej. Ona została, aby spowolnić małpoluda. Wiedziałem, że zginęła. Potem nie wiem co dokładnie się zdarzyło. Stałem w białym, jasnym korytarzu w innym pomieszczeniu. Korytarz miał kilka metrów, po dwóch jego końcach był zamknięty dużymi lustrzanymi drzwiami. Zaś po lewej i prawej były przezroczyste, szklane ściany, za którymi były wielkie pokoje. W tych szklanych ścianach były umieszczone, także szklane drzwi. Do jednego pokoju drzwi były zablokowane, a do drugiego otwarte. Małe dziecko potrafiło już raczkować. Od samego początku, jak tam się znaleźliśmy był z nami duch matki tego dziecka, objawiający się jako cień twarzy na jednych z lustrzanych drzwi. Przekazywała mi różne informacje, o czymś mówiła. Niecierpliwiła się, chciała, by jej dziecko było bezpieczne, a my tam już siedzimy za długo, zamiast się wydostać, a mogą zdarzyć się nieprzewidziane zdarzenia. Stworzyła jakby projekcję na szklanej ścianie zamkniętego pokoju. Tamten pokój wyglądał jakby znajdował się na, którymś z wyższych pięter i okazało się, że jest niezabezpieczony, nie ma okien i ściany po drugiej strony, więc można by łatwo spaść z wysokości na ruchliwą ulicę. W projekcji pokazała nam jak pada mocny deszcz, w budynek trafia meteoryt i wszystko się pali. Krzyknąłem, aby przestała i machnąłem ręką tak, że obraz znikł, znowu był słoneczny dzień i nie widać było pożaru. Przeszliśmy z korytarza do drugiego, tego otwartego pokoju. Dziecko okazało się dziewczynką, miała teraz już 5-6 lat. Niestety w tak krótkim czasie nie wyrobiły się jej mięśnie i nie mogła chodzić. Była tam duże okna. Można było wejść wyżej po schodkach. Wniosłem tam dziewczynkę. Na początku ją przytrzymywałem. Później sama chodziła od schodków do schodków, a nawet skakała. W tym czasie obserwowałem co się dzieje za oknem. Ten pokój, chociaż był na tym samym poziomie co ten zamknięty, wydawał się znajdować nisko, na parterze. Widziałem za oknem spokojną uliczkę między blokami. Właśnie przechodziło nią kilka osób. Wiedziałem, że są to hiszpańscy chuligani. Jeden z nich zauważył mnie i rzucił kamieniem. Szybko odbiegłem od okna. Tamci już wchodzili do środka. Gdy byli blisko korytarza, ręką zaciśniętą w pięść, z całej siły uderzyłem w lustrzane drzwi po lewej stronie. Rozwaliły się. Tam zapewne czekał już potwór. Nie patrzyłem co się działo, ale pewnie ich złapał i zabił. W tym czasie zabrałem dziewczynkę ze sobą. W momencie, kiedy przechodziliśmy przechodziliśmy przez okno wszystko przyśpieszyło i już wbiegaliśmy do budynku naprzeciwko. Była to chińska restauracja, widzieliśmy akurat kucharza przygotowującego jedzenie. Poszliśmy dalej. Przechodząc przez następne drzwi trafiliśmy przed podwójne, drewniane schody. Po środku nich, we wnęce, ułożone stałe jakieś przedmioty, meble, może krzesła. Przy lewych schodach była karteczka z napisem, że wejście jest tylko dla tych co opłacili. Weszliśmy po schodach z prawej strony. I tak prowadziły w to samo miejsce. Schody zakręcały. Na górze były zastawione czymś, ale jakoś się przepchnęliśmy przez wąskie przejście. Było to czyjeś mieszkanie. Zobaczyłem, że lodówka jest otwarta, więc mężczyzna tam mieszkający zamknął ją. Przeszliśmy na prawą stronę, do dużego salonu. Na kanapie siedziała jego żona z córką i oglądały telewizję. Ich syn stał blisko telewizora, ale jak nas zobaczył usiadł na kanapę. Zapytałem się tamtego, że więc to jest prywatne mieszkanie. Odpowiedział, że tak i dlaczego my tak tu się przechadzamy? Dziewczynka, z którą tu przyszedłem zasypiała na stojąco. Tamci pozwolili się jej położyć na kanapie. Zasnęła.
W innym, następnym śnie, pamiętam, że stoję w szkoło podobnym korytarzu. Po jednej stronie czekają uczniowie przed salą. Po drugiej widzę jakichś umazanych na twarzy na czarno. To ci chuligani. Wyciągam sztylet, ale nie robi to na nim żadnego wrażenia i chce atakować. Wyciągam więc długi miecz. Odchodzi przestraszony.
Zajęcia papiernicze
18.04.2016
Ciemne miejsce (las?), po prawej koleżanka z gimnazjum, Dorota. Ktoś powiedział, że powróciła.
Łazienka, po lewej stronie, Magda, koleżanka tym razem z liceum. Skojarzyła mi się z matematyką. Mówiła coś, żebym poszedł razem z nimi. Powiedziałem, że potem mamy (nie wiedziałem jak to nazwać, bo coś mi się nie zgadzało) zajęcia papiernicze, co niby miało mieć z wiązek z plastyką lub czymś innym. Poszliśmy.
Wychodzimy skądś, może z peronu kolejowego. Na otwartym terenie stoją różnego rodzaju stoiska sklepowe. Chodziliśmy wokół nich i obserwowaliśmy co tam mają. Jedna kobieta zagadnęła do mnie, że pewnie chcę coś ukraść. Idę dalej, w prawą stronę. Tam już ludzie się zwijali, kończyli pracę. Wszedłem pod górkę do miejsca o piaskowych ścianach. Wszyscy ludzie szybko wybiegają. Kończą pracę i chcą jak najszybciej wrócić do domu.
Teraz są te dziwne, niby plastyczne, zajęcia. Siadam do pierwszej środkowej ławki. Nauczycielka jest od chemii, która uczyła w gimnazjum. Do mojej ławki dosiada się kolega z liceum, potem przesiada się, a do mnie dosiada się Krzysztof z podstawówki. Na ławce leży duży srebrny laptop MacBook Pro. Nie otwieram go i nie włączam. Odsuwam od siebie. Pani od chemii kładzie na swoje biurko, po czym znowu nam podsuwa. Jest tam jeszcze druga nauczycielka. Ma dziwną fryzurę. Jest to niby ta, która powinna prowadzić lekcję. Nie przypominam sobie, aby taka nas uczyła kiedykolwiek. Obie rysują coś na tablicy białą kredą, wykresy chyba, i piszą jakieś wzory, obliczenia. Mam w plecaku mnóstwo kredek. Chowam do środka te kilka, które leżały na ławce. Szukam ołówka.
Zasłona, przejażdżka
20.04.2016
Na lewej ścianie mojego pokoju pojawiła się pofalowana zasłona. Miała ciemny brązowy lub zielony kolor. Ze ściany wyrosły także gałęzie drzew. Zacząłem czytać. Słyszałem jakby głos, który to czytał. Jednak wydawało mi się, że nie dam rady przeczytać tak wiele, drobne listki i igiełki były tak gęsto ułożone, że dnia, by mi nie wystarczyło na przeczytanie tego. Ale zaraz, jakie liście i igiełki? Niby jak miałem to przeczytać, przecież tam nie było żadnych literek. Przestałem „czytać”, teraz tylko oglądałem drzewka. Zauważyłem, że zasłona i ściana prześwitywały na pokój po drugiej stronie. Normalnie byłby to duży pokój, widziałem jednak jakiś inny, sypialnię z nieznanego mi mieszkania.
Siedzę na grzbiecie niezbyt wysokiego zwierzęcia, jakby konia. Było brązowe. Poruszało się, więc jechałem na nim. Nie widziałem głowy tego zwierzęcia, był chyba z tyłu mnie. Nie siedziałem, więc obrócony do przodu. Zwierzę jednak jechało do tyłu. Dla mnie wszystko jedno, tak jechałem do przodu. Minęliśmy jakieś dzieci. Myślałem, że wjedziemy brązową ścieżką do lasu po prawej stronie. Skręciliśmy jednak w inną stronę. Zeskoczyłem z tego niby kona i pobiegłem dalej sam. Wszedłem po schodach. W drzwiach stała kobieta, która na mnie czekała. Objęliśmy się. Zmieniła się na chwilę w moją mamę, potem w inną kobietę, później w jeszcze inną, kilka razy się zmieniała. Weszliśmy do środka. To był budynek, w którym byłem już w kilku wcześniejszych snach. W nim schowali się ludzie po przejściu przez drugie drzwi w niszczejącej ścianie. W kilku innych snach było tam pełno dzieci. W jednym śnie zaczęło zalewać.
