11-06-2022, 22:57
Miałam z grupką poniżej 10 osób jechać na jakiś obóz. Coś w stylu harcerstwa albo bardziej łagodnego survivalu. Organizatorką była wysoka kobieta - w niektórych momentach wydawała się postacią animowaną i ogólnie emitowała wokół siebie aurę dobrotliwej królowej elfów z fantasy.
Mieliśmy coś w rodzaju dzienników z kolejnymi etapami przygotowań do podróży, trzeba było zaliczać kolejny "poziom". Ja i tak byłam najbardziej z tyłu za resztą grupy.
W którymś momencie staliśmy na krawędzi urwiska z wodospadem. Krawędź wyglądała jak w starej grze z kanciastą grafiką, na większej części długości była prosta jak od linijki. Wzdłuż postawiona była równie kanciasto-animowana drewniana barierka i pod nią właśnie spływała płytka woda ze skały na której staliśmy.
Spojrzałam w dół. Kilkanaście metrów poniżej był zbiornik z jasnobłękitną wodą. W międzyczasie inni uczestnicy musieli tam zeskoczyć, niektórych już tam widziałam. Skok wydawał się jedyną sensowną drogą w dół, ale nie podobało mi się to. Woda na dole wydawała się stanowczo za płytka, żeby to było bezpieczne. Spytałam organizatorkę, czy rzeczywiście mam to zrobić. Kobieta wydawała się coraz bardziej zniecierpliwiona. Ci na dole też musieli na nas czekać.
Poczekałam aż organizatorka przez chwilę nie będzie zwracać na mnie uwagi i zeszłam jakoś w dół po skałach. Jak byliśmy wszyscy na dole, wiedziałam, że organizatorka i tak widziała, co zrobiłam. Nie była z tego zadowolona.
================================================================
Grałam z siostrą w grę, w którą w pierwszej osobie weszłam. Działo się to w miejscu przypominającym salę zabaw dla dzieci, z tym wszystkim materacami i konstrukcjami do wspinania. Rozgrywka przypominała Counter Strike, tylko 1 na 1. Jedna z osób przez kilka rund miała próbować aktywować mechanizm destrukcji świata, druga miała ją powstrzymać. Potem następowała zmiana. Ja na początek miałam misję z niszczeniem. W tym celu pod koniec mapy należało wejść na górę pionowym tunelem ze ścianami wyłożonymi materacem. Było to niezbyt wygodne i nie za bardzo dało się to zrobić szybko. Towarzyszyła mi przy tym frustracja, spowodowana faktem, że pierwsze kilka rund już zdążyłam przegrać.
================================================================
# Pamiętam tylko fragment, w którym scena była bardzo realistyczna wizualnie
Stałam na chodniku, w miejscu przypominającym przystanki przy stacji Metro Politechnika. Za plecami miałam ten niski kamienny murek, wokół chodzili losowi przechodnie. W jakiś sposób widziałam niebo w tle, jakby wieżowce po przeciwnej stronie ulicy były dużo niższe niż w rzeczywistości.
Przede mną, w bardzo niewielkiej odległości i trochę na lewo ode mnie, stał Pan Kierownik P. Trzymał przy uchu telefon, przez który dość głośno rozmawiał.
Usłyszałam fragment, w którym Pan Kierownik opowiadał o jakimś poważnym problemie w pracy, który nastąpił w momencie, kiedy ten był na urlopie na nartach. W tamtym czasie ktoś zadzwonił do Pana Kierownika, zmuszając go do zatrzymania się gdzieś na środku zaśnieżonego stoku. Pan Kierownik tłumaczył zdalnie, co powinni zrobić współpracownicy, aby wybrnąć z tej sytuacji.
Słyszałam, jak chwalił się, że narciarze wokół byli pod wrażeniem i pełni szacunku dla jego zdolności opanowania sytuacji w każdym miejscu i czasie.
Mieliśmy coś w rodzaju dzienników z kolejnymi etapami przygotowań do podróży, trzeba było zaliczać kolejny "poziom". Ja i tak byłam najbardziej z tyłu za resztą grupy.
W którymś momencie staliśmy na krawędzi urwiska z wodospadem. Krawędź wyglądała jak w starej grze z kanciastą grafiką, na większej części długości była prosta jak od linijki. Wzdłuż postawiona była równie kanciasto-animowana drewniana barierka i pod nią właśnie spływała płytka woda ze skały na której staliśmy.
Spojrzałam w dół. Kilkanaście metrów poniżej był zbiornik z jasnobłękitną wodą. W międzyczasie inni uczestnicy musieli tam zeskoczyć, niektórych już tam widziałam. Skok wydawał się jedyną sensowną drogą w dół, ale nie podobało mi się to. Woda na dole wydawała się stanowczo za płytka, żeby to było bezpieczne. Spytałam organizatorkę, czy rzeczywiście mam to zrobić. Kobieta wydawała się coraz bardziej zniecierpliwiona. Ci na dole też musieli na nas czekać.
Poczekałam aż organizatorka przez chwilę nie będzie zwracać na mnie uwagi i zeszłam jakoś w dół po skałach. Jak byliśmy wszyscy na dole, wiedziałam, że organizatorka i tak widziała, co zrobiłam. Nie była z tego zadowolona.
================================================================
Grałam z siostrą w grę, w którą w pierwszej osobie weszłam. Działo się to w miejscu przypominającym salę zabaw dla dzieci, z tym wszystkim materacami i konstrukcjami do wspinania. Rozgrywka przypominała Counter Strike, tylko 1 na 1. Jedna z osób przez kilka rund miała próbować aktywować mechanizm destrukcji świata, druga miała ją powstrzymać. Potem następowała zmiana. Ja na początek miałam misję z niszczeniem. W tym celu pod koniec mapy należało wejść na górę pionowym tunelem ze ścianami wyłożonymi materacem. Było to niezbyt wygodne i nie za bardzo dało się to zrobić szybko. Towarzyszyła mi przy tym frustracja, spowodowana faktem, że pierwsze kilka rund już zdążyłam przegrać.
================================================================
# Pamiętam tylko fragment, w którym scena była bardzo realistyczna wizualnie
Stałam na chodniku, w miejscu przypominającym przystanki przy stacji Metro Politechnika. Za plecami miałam ten niski kamienny murek, wokół chodzili losowi przechodnie. W jakiś sposób widziałam niebo w tle, jakby wieżowce po przeciwnej stronie ulicy były dużo niższe niż w rzeczywistości.
Przede mną, w bardzo niewielkiej odległości i trochę na lewo ode mnie, stał Pan Kierownik P. Trzymał przy uchu telefon, przez który dość głośno rozmawiał.
Usłyszałam fragment, w którym Pan Kierownik opowiadał o jakimś poważnym problemie w pracy, który nastąpił w momencie, kiedy ten był na urlopie na nartach. W tamtym czasie ktoś zadzwonił do Pana Kierownika, zmuszając go do zatrzymania się gdzieś na środku zaśnieżonego stoku. Pan Kierownik tłumaczył zdalnie, co powinni zrobić współpracownicy, aby wybrnąć z tej sytuacji.
Słyszałam, jak chwalił się, że narciarze wokół byli pod wrażeniem i pełni szacunku dla jego zdolności opanowania sytuacji w każdym miejscu i czasie.
