07-02-2020, 03:23
05-04.02.2K20
Czas snu: Byłem tak mega zmęczony, że właściwie przespałem 3,5h wieczorkiem wstałem na godzinkę coś zjeść jak starsi wrócili na chatę potem 8 kolejnych godzinek snu do WBTB a potem jeszcze 6.
To była piękna noc. W końcu się porządnie wyspałem. Zapamiętałem tylko ostatnią część z długiego snu.
1) Zamarźnięte dość duże jezioro. Wszędzie śnieg i lód. Zachmurzenie ale nie pada. Stałem tak jak większość, okryty skórzanym ubraniem. Było nas ok. trzydziestu ich z pół setki. Za pasem wisiała moja broń. Nie pamiętam już jaka, lecz pewnie nadal zakrwawiona od niedawnej walki na lodzie za nami. Wszystkie ślady zniknęły w odmętach wody jedyne co świadczyło o tym burzliwym zdarzeniu to duże bryły lodu unoszące się na powierzchni wody. Lód najpewniej załamał się w tym miejscu od wybuchów i tłumu walczących ludzi. Czemu mówię chyba? Sam nie wiem, powinienem pamiętać przecież to zdarzyło się kilkanaście minut temu a ja nawet nie wiem czy zginął ktoś mi bliski. Co więcej nie wiem kim byłem po czyjej stronie walczyłem ani przeciw komu. Me przemyślenia przerwały nagłe okrzyki. To nasz przywódca pokłócił się podczas negocjacji z ich królową w złotej, ząbkowanej koronie. Ktoś dał rozkaz do odwrotu. Z ich obozu dobywają się okrzyki wzywające do ataku. Uciekamy. Zostaję z tyłu. Wszyscy biegną do swoich lodowych orłów służących nam za środek transportu. Swoją droga były piękne. Duże świetliste skrzydła podczas machania krzesały lodowe iskry oraz łunę wokół skrzydeł. Wracając do głównego wątku jestem już ostatni w peletonie pędzącym do naszych skrzydlatych przyjaciół. Widzę, że niektórzy już dosiedli swych orłów i kierują się w moją lewą stronę. Uznałem, że najlepszym co mogę zrobić to przeciąć im drogę i jednocześnie zawołać mojego skrzydlatego wierzchowca tak by skrócić sobie drogę o połowę. Zdziwiło mnie to, że nikt nie zrobił tak jak ja. Szybko zdałem sobie sprawę dlaczego. Dobiegłem do niedawnego pola bitwy, skończył się twardy lód, zaczęły porozrzucane kry. Śliskie, kruche, niestabilne kry. Na zmianę drogi było już za późno. Wrogowie byli tuż za mną. Zrobiłem jedyną rzecz jaką mogłem uczynić (poza śmiercią z rąk napastników) ... skoczyłem. I w tym momencie stało się coś dziwnego. Zamieniłem się w pewną kobiecą wojowniczkę z pewnego serialu. Byłam szybka, zwinna i zabójczo seksowna. Bryły lodu nie stanowiły już problemu. Skakałem po nich jak pasikonik i w końcu dopadłem mojego lodowego orła. Gdy na niego wskoczyłem moje ciało wróciło do normy. Ehhh nawet nie zdążyłem się nim dobrze nacieszyć.
To nie było jednak moje największe zmartwienie. Nadal na ogonie siedzieli mi nieprzyjaciele. Oni również pędzili na jakichś latających czarnych urządzeniach. Później dziwiłem się dlaczego nie uciekaliśmy też w pionie a jedynie w poziomie ale chyba się nie dało. Niemniej postanowiliśmy przygotować pułapkę Peleton pognał przodem ja robiłem dywersję. Trochę pouciekałem, spowolniłem pogoń a gdy wszystko było już gotowe wleciałem do zamarźnętego kanału otoczonego z obu stron betonowym murem. Gdy tylko ich minąłem wypuścili długi na jakieś 30 metrów i szeroki na 2, naprężony, łańcuch, który minął mnie o jakieś pół metra i poleciał za mnie wystrzelony niczym z procy. Skosił kilku wrogów na swej drodze po czym z impetem wbił się w mur jednocześnie rozgniatając ich kurewne na krwistą miazgę. Zatrzymałem się i zacząłem uspokajać się po niedawnych przeżyciach. Wszyscy gdzieś zniknęli zostałem sam. Betonowy mur zmienił się w drewniany a zima w wiosne albo jesień. Podszedł do mnie Ragnar Lodbrok. Spytałem się go dlaczego nie było go w trzech ostatnich sezonach "Wikingów". Powiedział choć ze mną. Poszedłem.
Znalazłem się w drewnianej, podłużnej wikińskiej chacie. Stałem się świadkiem "pięknego" aktu narodzin, nawet potrzymałem przez chwilę utatłanego w krwi i innych płynach ustrojowych szkraba. Potem zaś chyba niczego nie by...
Końcówka stycznia 2K20
Sen z tych które będzie się wspominać do końca życia z bananem na mordzie XD.
Ogólnie nie miałe czasu zapisywać snu więc zapamiętałem tylko najważniejszą scenę jednak to jest creme de la creme całego marzenia sennego.
(...)
Stałem sobie na centralnym w Warszafce. Obok mnie młodszy o kilka lat (od stanu obecnego [mniej więcej wyglądał tak jak podczas śpiewania "I did it again"]) panie i panowie we własnej osobie ROBERT BIEDROŃ. Stał przy mnie, każdy z nas miał jakiś odmienny interes do zrobienia. patrzyłem na niego z nieufnością i zażenowaniem. Gdy wtem. Coś nas albo uderzyło albo pchnęło od tyłu i oboje polecieliśmy do przodu ześlizgnęliśmy się po ruchomych schodach i dalej po śliskiej posadzce peronu pędziliśmy obaj na tory. Co gorsza w tunelu (centralny w wawie jest pod ziemią jak coś) pokazuje się światło nadjeżdżającego pociągu. Wyobraźcie to sobie jakby to był film sensacyjny, bo tak właśnie to wyglądało i tak tak się czułem. Wydaje się, że wszystko stracone. Nagle Biedroń krzyczy do mnie "Paweł mam plan. Łap!". I w tym momencie XD wyciąga z marynarki dwa, różowy i zielony, wielkie, giętkie, z przyssawką na końcu trzydziesto centymetrowe dildosy. Jeden rzuca mi a drugi wbija przyssawką w podłogę co pozwala mu się zatrzymać. Widząc to w ostatniej chwili przed nadciągającym pociągiem robię to samo i ratuję swoje życie. Wstajemy i wpadamy sobie w objęcia. Mówię mu "Dziękuję, miałeś świetny pomysł" a on na to "To był nasz wspólny sukces. XkurwaDE
Gdy się już obudziłem nie mogłem przestać się śmiać z tej absurdalnej i ogólnie bekowej sytuacji. Gdy opowiedziałem o tym koledzy, byłemu Wiośniarzowi też płakał ze śmiechu.
Dalej pamiętam mgliście co się działo. Robiłem wspólnie z Biedronkiem jakieś rzeczy. Jednak najlepsze już poznaliście...
Taka luźna dygresja. Czy to możliwe, że Robercik włamał się do mojego snu i zaplanował całą tę sytuację żeby ocieplić swój wizerunek w ramach nadchodzących wyborów
Czas snu: Byłem tak mega zmęczony, że właściwie przespałem 3,5h wieczorkiem wstałem na godzinkę coś zjeść jak starsi wrócili na chatę potem 8 kolejnych godzinek snu do WBTB a potem jeszcze 6.
To była piękna noc. W końcu się porządnie wyspałem. Zapamiętałem tylko ostatnią część z długiego snu.
1) Zamarźnięte dość duże jezioro. Wszędzie śnieg i lód. Zachmurzenie ale nie pada. Stałem tak jak większość, okryty skórzanym ubraniem. Było nas ok. trzydziestu ich z pół setki. Za pasem wisiała moja broń. Nie pamiętam już jaka, lecz pewnie nadal zakrwawiona od niedawnej walki na lodzie za nami. Wszystkie ślady zniknęły w odmętach wody jedyne co świadczyło o tym burzliwym zdarzeniu to duże bryły lodu unoszące się na powierzchni wody. Lód najpewniej załamał się w tym miejscu od wybuchów i tłumu walczących ludzi. Czemu mówię chyba? Sam nie wiem, powinienem pamiętać przecież to zdarzyło się kilkanaście minut temu a ja nawet nie wiem czy zginął ktoś mi bliski. Co więcej nie wiem kim byłem po czyjej stronie walczyłem ani przeciw komu. Me przemyślenia przerwały nagłe okrzyki. To nasz przywódca pokłócił się podczas negocjacji z ich królową w złotej, ząbkowanej koronie. Ktoś dał rozkaz do odwrotu. Z ich obozu dobywają się okrzyki wzywające do ataku. Uciekamy. Zostaję z tyłu. Wszyscy biegną do swoich lodowych orłów służących nam za środek transportu. Swoją droga były piękne. Duże świetliste skrzydła podczas machania krzesały lodowe iskry oraz łunę wokół skrzydeł. Wracając do głównego wątku jestem już ostatni w peletonie pędzącym do naszych skrzydlatych przyjaciół. Widzę, że niektórzy już dosiedli swych orłów i kierują się w moją lewą stronę. Uznałem, że najlepszym co mogę zrobić to przeciąć im drogę i jednocześnie zawołać mojego skrzydlatego wierzchowca tak by skrócić sobie drogę o połowę. Zdziwiło mnie to, że nikt nie zrobił tak jak ja. Szybko zdałem sobie sprawę dlaczego. Dobiegłem do niedawnego pola bitwy, skończył się twardy lód, zaczęły porozrzucane kry. Śliskie, kruche, niestabilne kry. Na zmianę drogi było już za późno. Wrogowie byli tuż za mną. Zrobiłem jedyną rzecz jaką mogłem uczynić (poza śmiercią z rąk napastników) ... skoczyłem. I w tym momencie stało się coś dziwnego. Zamieniłem się w pewną kobiecą wojowniczkę z pewnego serialu. Byłam szybka, zwinna i zabójczo seksowna. Bryły lodu nie stanowiły już problemu. Skakałem po nich jak pasikonik i w końcu dopadłem mojego lodowego orła. Gdy na niego wskoczyłem moje ciało wróciło do normy. Ehhh nawet nie zdążyłem się nim dobrze nacieszyć.
To nie było jednak moje największe zmartwienie. Nadal na ogonie siedzieli mi nieprzyjaciele. Oni również pędzili na jakichś latających czarnych urządzeniach. Później dziwiłem się dlaczego nie uciekaliśmy też w pionie a jedynie w poziomie ale chyba się nie dało. Niemniej postanowiliśmy przygotować pułapkę Peleton pognał przodem ja robiłem dywersję. Trochę pouciekałem, spowolniłem pogoń a gdy wszystko było już gotowe wleciałem do zamarźnętego kanału otoczonego z obu stron betonowym murem. Gdy tylko ich minąłem wypuścili długi na jakieś 30 metrów i szeroki na 2, naprężony, łańcuch, który minął mnie o jakieś pół metra i poleciał za mnie wystrzelony niczym z procy. Skosił kilku wrogów na swej drodze po czym z impetem wbił się w mur jednocześnie rozgniatając ich kurewne na krwistą miazgę. Zatrzymałem się i zacząłem uspokajać się po niedawnych przeżyciach. Wszyscy gdzieś zniknęli zostałem sam. Betonowy mur zmienił się w drewniany a zima w wiosne albo jesień. Podszedł do mnie Ragnar Lodbrok. Spytałem się go dlaczego nie było go w trzech ostatnich sezonach "Wikingów". Powiedział choć ze mną. Poszedłem.
Znalazłem się w drewnianej, podłużnej wikińskiej chacie. Stałem się świadkiem "pięknego" aktu narodzin, nawet potrzymałem przez chwilę utatłanego w krwi i innych płynach ustrojowych szkraba. Potem zaś chyba niczego nie by...
Końcówka stycznia 2K20
Sen z tych które będzie się wspominać do końca życia z bananem na mordzie XD.
Ogólnie nie miałe czasu zapisywać snu więc zapamiętałem tylko najważniejszą scenę jednak to jest creme de la creme całego marzenia sennego.
(...)
Stałem sobie na centralnym w Warszafce. Obok mnie młodszy o kilka lat (od stanu obecnego [mniej więcej wyglądał tak jak podczas śpiewania "I did it again"]) panie i panowie we własnej osobie ROBERT BIEDROŃ. Stał przy mnie, każdy z nas miał jakiś odmienny interes do zrobienia. patrzyłem na niego z nieufnością i zażenowaniem. Gdy wtem. Coś nas albo uderzyło albo pchnęło od tyłu i oboje polecieliśmy do przodu ześlizgnęliśmy się po ruchomych schodach i dalej po śliskiej posadzce peronu pędziliśmy obaj na tory. Co gorsza w tunelu (centralny w wawie jest pod ziemią jak coś) pokazuje się światło nadjeżdżającego pociągu. Wyobraźcie to sobie jakby to był film sensacyjny, bo tak właśnie to wyglądało i tak tak się czułem. Wydaje się, że wszystko stracone. Nagle Biedroń krzyczy do mnie "Paweł mam plan. Łap!". I w tym momencie XD wyciąga z marynarki dwa, różowy i zielony, wielkie, giętkie, z przyssawką na końcu trzydziesto centymetrowe dildosy. Jeden rzuca mi a drugi wbija przyssawką w podłogę co pozwala mu się zatrzymać. Widząc to w ostatniej chwili przed nadciągającym pociągiem robię to samo i ratuję swoje życie. Wstajemy i wpadamy sobie w objęcia. Mówię mu "Dziękuję, miałeś świetny pomysł" a on na to "To był nasz wspólny sukces. XkurwaDE
Gdy się już obudziłem nie mogłem przestać się śmiać z tej absurdalnej i ogólnie bekowej sytuacji. Gdy opowiedziałem o tym koledzy, byłemu Wiośniarzowi też płakał ze śmiechu.
Dalej pamiętam mgliście co się działo. Robiłem wspólnie z Biedronkiem jakieś rzeczy. Jednak najlepsze już poznaliście...
Taka luźna dygresja. Czy to możliwe, że Robercik włamał się do mojego snu i zaplanował całą tę sytuację żeby ocieplić swój wizerunek w ramach nadchodzących wyborów
Dlaczego intuicja podpowiada mi, że z tego koszmaru już się nie obudzę? Bo wcale jeszcze nie poszedłem spać a koszmar dopadł mnie na jawie.
