Brudnopis

[Isabela]

~19~

- Boję się, że efekty nie pozostaną na długo. Że znów dopadnie mnie smutek, gorycz i żal, i w kółko będę opowiadać o tym samym.
- Tak się dzieje, jeśli trauma nie została przepracowana na poziomie energetycznym, a jedynie na poziomie myśli. Jeśli nie został usunięty korzeń problemu, to myśli będą wciąż odrastać i zatruwać umysł.
- Nie czuję już żalu wobec hejterów, ale nadal mam niezaspokojoną potrzebę, z którą się do nich zgłosiłam.
- To już postęp. A potrzeba pojawiła się wiele, wiele lat temu i z hejterami nie ma nic wspólnego. Prawda?
- Ma pan rację.
- Wróćmy teraz do twoich zainteresowań.
- Zauważyłam, że u zdrowych liczy się sam fakt robienia czegoś RAZEM, a nie to, czy jaram się czymś równie mocno, jak mój towarzysz. Choć wtedy jest łatwiej.
- Trafna uwaga.
- Jak coś mnie słabo interesuje, to tracę motywację do kontaktu z tą osobą. Bardziej zależy mi na pasji, niż na więzi.
- To powszechne wśród ludzi twojego rodzaju. Nauczymy się budować więzi, ale na razie dokończymy pierwsze lata SP.
- Lubiłam pokemony. Były fajne, kolorowe i można było je kolekcjonować. Ważni byli też dla mnie superbohaterowie ratujący świat przed złem. Stworzyłam swoich, inspirowanych różnymi filmami, serialami. Przez 4 lata napisałam o nich opowiadanie na 30 stron A4. Jeden z nielicznych tekstów, który powstał wtedy samodzielnie, z mojej własnej woli. Pamiętam też, że bardzo chciałam umieć latać, tak jak supermen, pan Kleks, super Świnka, Piotruś Pan i Robert Monroe.
Zachichotałam z powodu tego zestawienia. Ostatnia postać tak bardzo odstawała od pozostałych.
- Opowiedz mi o tym.
- Pod koniec zerówki przeczytałam o takich zjawiskach jak telepatia, telekineza i lewitacja. Kilka miesięcy później kupiono mi książkę dla dorosłych, w której pisano o zjawiskach paranormalnych. Najbardziej przydatne wydało mi się opuszczanie ciała. Chciałam się od niego uwolnić. Być lekka i wolna.
- Czułaś się uwięziona w ciele. Nie panowałaś nad nim. Nie lubiłaś go. Nie akceptowałaś tego, co robi. To zrozumiałe.
- Szukałam ulgi, ale nie odnalazłam jej. Proces separacji ducha od ciała był przerażający i nigdy nie przeszłam go do końca. A dorośli nie umieli mi pomóc. Babcia „pomogła” zabierając mi książkę na ten temat. Potem był płacz, smutek i utrata zaufania do starszych.
W końcu udało mi się opuścić ciało, gdy babcia umarła. Miałam wtedy 20 lat. Byłam bezpieczna, szczęśliwa i wolna, wolna od autyzmu i wszelkiego gówna. Praktykowałam to przez parę kolejnych lat, ale… potem coraz trudniej było mi osiągać stan pełnej relaksacji, niezbędny do osiągnięcia stanu pozacielesnego.
- Czyli na studiach miałaś więcej czasu dla siebie, a potem to się skończyło, tak?
- No, tak było.
- Wrócimy jeszcze do tego. Czy rozmawiałaś o tym z innymi dziećmi? Jak miałaś 7 lat?
- Nie. Bałam się, że nie zrozumieją. Poruszyłam tylko temat telepatii. Ona była dla mnie ważna, stanowiła podwaliny dla mojego rozumienia tego, jak działa ludzki umysł, skąd się bierze wiedza w innych głowach i dlaczego nie jest taka jak moja. Żyłam – nadal żyję – w bardzo ścisłym związku z mamą, która od najmłodszych lat musiała domyślać się, czego potrzebuję. Choćby pić czy siku. Inni ludzie tak mnie nie traktują. A mama nadal tak, w wielu sferach życia. Zdrowe dzieci zdają sobie sprawę ze swoich potrzeb i że trzeba je komunikować, by zostały zaspokojone. Przypuszczam, że kontakt ze mną był trudny, a mama utknęła na etapie odgadywania potrzeb niemowlaka. Jest w tym bardzo dobra, ale ludzie uznają ją za nadopiekuńczą.
- Skąd wiesz, ze tak jest?
- W miejscach publicznych rozpoznaje przyczyny dyskomfortu obcych dzieci w wózku. I jak rodzic już wpadnie na to, o co chodziło, to okazuje się, że moja mama o wiele wcześniej dostrzegła to, co pomogłoby dziecku poczuć się dobrze. Czasem moja mama przemawia do obcego dziecka i ucisza się.
- Widzę, że mama jest dobrą matką, postępuje adekwatne do twojego poziomu rozwoju.
- Ale inni ludzie nie rozumieją tego, krytykują ją z tego powodu. Mówią, że moje zachowanie to jej wina. Że przez nią jestem niesamodzielna. Mylą przyczynę ze skutkiem.
- Są jednak sfery, w których ogranicza twoją autonomię.
- Była ślepo podporządkowana babci – swojej matce. To głównie ona oduczyła mnie radości z cielesności i posiadania zainteresowań.
- Aha.
- Mam wrażenie, że kiedy babcia odeszła, to teraz ja musze trochę mamę wychowywać, urabiać, podporządkowywać ją sobie. Stawiać jakieś granice, co jej wolno, a czego nie. Kiedy zabroniłam jej korzystać z mojego mejla, zagroziła, że wyrzuci komputer za okno. Mojego laptopa, kupionego za pierwsze własne zarobione pieniądze, wyobraża pan sobie?
- Ojej. Widzę, że to trudny układ. Jednak walczysz o swoją autonomię. To dobrze.
- Teraz znam swoje potrzeby, ale mam poczucie, ze są „niewystarczająco ważne”, jeśli mama ich nie „zatwierdza”. Mam problem z nicnierobieniem, bezczynnym leżeniem, odcinaniem się od bodźców. To jest dla mnie bardzo ważne, ale powoduje poczucie winy. Czemu leżę, skoro nie jestem chora? Czemu nie zajmuję się w tym czasie obowiązkami, nie ogarniam życia, jak dorosła osoba? Mamie wolno oglądać TV do trzeciej w nocy, a dla mnie to żaden odpoczynek. Czułabym się jak pijana, gdybym sypiała w tych godzinach, co ona. Do tego nie zaspokajam potrzeby izolacji i wyciszenia w wystarczającym stopniu w ciągu dnia. To mnie wykańcza. Czuję, że nie jestem traktowana poważnie. Że mam dawać sobie radę bez tego, że to wymysł, chory kaprys. Że mam wytrzymać bez tego – a potem i tak się rozpadam, psychofizycznie. I wtedy nie ma rady, muszę leżeć. Nie jeść. Nic nie mówić.
- To trudne akceptować potrzeby, których zdrowi rówieśnicy nie mają. Żyć w zgodzie z własnym ciałem, gdy wszędzie naokoło widzi się „dających radę”.
- Nie wiem, ile wolno mi wymagać od siebie, tak żebym nie wyszła na księżniczkę, rozlazłego leniucha, cackającą się ze sobą, pieszczącą się, itd. Rozczulającą nad sobą… Ja nie wiem, jak zdrowi to wytrzymują.
- Jest wiele chorób, które ograniczają sprawność. Nie tylko autyzm.
- Ale są lepiej wyjaśnione, namacalne, udowodnione naukowo… Co innego, gdy bolą mięśnie z powodu grypy, a inaczej, gdy występują niepotwierdzone przez nikogo problemy z napięciem mięśniowym.
- Jasne.
- Więc przekraczam regularnie granice swojej wytrzymałości, aby udowodnić sobie i innym, że MOGĘ. Już teraz nie mam czasu dla siebie tyle, ile potrzebuję, a gdybym założyła rodzinę, zostałby mi całkowicie odebrany. A podrzucanie wnuków dziadkom to nie mój styl. To dobre dla osób niedojrzałych do macierzyństwa, które uległy presji rozrodczej i zrobiły sobie dziecko dla „świętego spokoju”.
- Pogląd dość radykalny, ale szanuję.
- Jeśli człowiek nie umie ogarnąć w pełni siebie, to dziecka tym bardziej. Dziecku dzieje się krzywda w ten sposób.
- Hm… takich stanów przemęczenia na razie nie wyeliminujemy, ale możemy sprawić, ze będą się pojawiały po sytuacjach trudniejszych niż dotychczas. Będziesz stawiać przed sobą większe wyzwania, a te mniejsze będziesz odreagowywać w inny, łagodniejszy sposób. Twoja wytrzymałość się zwiększy.
- Ale jak?
- Poszukamy sposobów na zwiększenie poczucia komfortu w codziennych sytuacjach. Gdy będziesz silniejsza, łatwiej ci będzie stawić czoło tym niecodziennym.
- Doskonale! Nie mogę się doczekać! Wprowadzi Pan element poznawczo-behawioralny?
- Tak, rozważam to. Ale chciałbym to najpierw omówić z superwajzorem.
- Jak to? Myślałam, że pan sam nim jest!
- Tak, myszko, ale ja też potrzebuję swojego. Czasem przydaje się spojrzenie z innej strony na sytuację. Takim świeżym okiem, rozumiesz. Ja mogę być zbyt stronniczy. Ktoś inny może dostrzec rozwiązanie, które mi umknęło. Zetknął się z innymi przypadkami, niż ja i może odkrył wtedy cos skutecznego. Obaj mamy duże doświadczenie, ale odmienne.
- Dobra, to czekam do następnego spotkania z tym tematem.
- Jest parę technik, które mogą przyspieszyć twoją regenerację, ale ostrzegam, że będą wymagały wyrzeczeń, dyscypliny i zaangażowania. Zapewniam, że są tego warte.
- Teraz bardzo podoba mi się praca z ciałem, którą mi pan zaproponował. Dużo napięcia uwalnia ze mnie. Ale ja wcześniej nie miałam stereotypii. To była tylko zabawa. Zabawa w latanie, bieganie i machanie rękami. Dzieci tak robią.
- Oczywiście. Wszystko zależy od natężenia i wykluczenia innego rodzaju aktywności.
- To sprawiało mi szczególną przyjemność.
- Nie będziemy wszystkiego podciągać pod autyzm, to nie ma sensu.
- Na pewno robiłam to często, ale dorośli nie zwracali na to uwagi. W końcu byłam zdolna, inteligentna i posługiwałam się mową. A bujania się nikt na oczy nie widział. Nikt z rodziny, tylko pani z przedszkola. Zero dowodów.
- Chryste… - terapeuta złapał się za głowę.
- W kryteriach diagnostycznych była mowa o braku relacji rówieśniczych adekwatnych do poziomu rozwoju. Jako 17-latka dążyłam do tego ideału autysty i nawet nie próbowałam rozwijać żadnych relacji. Żeby ktoś wreszcie ten autyzm zauważył. Ale nie, nie udało się… To tylko Zespół Aspergera, to nic takiego… Nie traktowano mnie poważnie.
- Chciałaś uwagi. Żeby ktoś się zainteresował. Zajął się tobą. Ale komunikat nie dotarł.
- Och, tak. Izolacja i obojętność w kontakcie to zwykły nastoletni upór.
- To zadziwiające, jak wielką drogę przebyłaś od 8-latki do 18–latki.
- Tak. Uroiłam sobie, że pragnienie kontaktu z ludźmi jest moją słabością. Wycofałam się z relacji, byleby tylko nie popełniać błędów z nimi związanych.
Chciałam pokazać, że jestem twarda. Nie potrzebuję was.
- A wcześniej byłaś naiwna, garnęłaś się do ludzi, dawałaś się wciągać w dziwne rozmowy ze starszymi dziewczynkami, mające na celu ośmieszenie cię, nie tłumiłaś emocji, zależało ci bardzo na akceptacji innych…
- Szukam relacji dziecko-matka, nie partner-partner. Nie dojrzałam do partnerstwa.
- Ale czy chcesz dojrzeć?
- Nie wiem. Nie da się mnie do tego zmusić. Nie widzę sposobu na to.
- Ponawiam pytanie: czy chcesz być dojrzała? Nie pytałem, czy chcesz sprawiać wrażenie dojrzałej.
- Chcę.
- O to mi chodziło. Musimy usunąć czynniki, które ograniczają twoją dojrzałość.