Brudnopis

[Isabela]

~15~

Neurotistic or autypical? Does it really matter?
how to be happy & fulfill your dreams

Wszystko kręci się wokół diagnozy. Na każdy specyficzny problem jest konkretna rada. Ale potrzebne jest wsparcie ze strony innych.
Chuja wiem o motylach, rozgwiazdach, parowozach czy układzie słonecznym. Nie pytaj mnie też o terapię autyzmu.
Mam martwy umysł. Żywe umysły interesują się sobą nawzajem. Chętnie fantazjują. Przypisują sobie nawzajem różne cechy, a nie tylko swoje własne, i testują, jak jest w rzeczywistości. Mają silne ja. Moje ja jest kruche i słabe. Jak laleczka z porcelany. Da się nawiązać ze mną kontakt, ale musisz się domyślać moich potrzeb – jak mama.
Niechęć do zmian oznacza brak postępów.
Żywy umysł nasycił się sam sobą. Szuka innych umysłów do zabawy, do towarzystwa.
- Chcę, żeby inni ludzie byli mną, ale nie chcę być innymi ludźmi. Głupie, co? Sama tego nie rozumiem nawet.
- Poproszę cię o definicję osobowości.
- To zbiór stałych cech, które sprawiają, że jestem indywidualną jednostką.
- Niech będzie. A zaburzenia osobowości?
- Nieprzystosowawcze wzorce zachowania, które powodują cierpienie.
Potrzebne są mi nowe szablony funkcjonowania. Umysł jest odporny, zniesie wiele, ale ciało nie.
Nienawidzę siebie za to, że nie jestem samowystarczalna. Brzydzę się sobą, gdy nie jestem samowystarczalna.

- Dlaczego nie mogłaś użyć poduszki albo worka treningowego?
- Bo one nie czują bólu. Nie cierpią. I to nie one zadały mi ból.
Kiedy biłam mojego ojca, to on się uśmiechał. Pewnie umyślił sobie, że jak nie okaże, że go boli, to mi się znudzi, dam mu spokój. No i poskutkowało – zostawiłam starego w spokoju. Ale za to skierowałam agresję na siebie… Teraz okazało się, że ta furia jest we mnie nadal, to dziecko, które biło ludzi, nie zniknęło, nigdzie nie odeszło. Przez lata tkwiło zamknięte w piwnicy mojej psychiki.
- To się czasem zdarza po odstawieniu SSRI.
- Parę tygodni temu zauważyłam u siebie takie impulsy, by kogoś zaatakować, zwłaszcza na dworcu PKP. Nie chcę znów brać leków. One zamieniają mnie w łagodną owieczkę lepiącą się do mamy… To nie jest prawdziwa ja. Prawdziwa ja jest wroga i aloofna.
Mama zakrzyczy mnie swoją obecnością. Nie wytrzymam słuchając jej bełkotu. Chcę ją bić za to, że jej potrzebuję. Za to, że nie jestem samowystarczalna. Tak się czuję bez leków. Swoim zachowaniem sprawia mi ból, więc musze jej „oddać”. Nie potrafi dojrzeć, wyjść z roli matki małego dziecka. Wciąż usiłuje się się opiekować małą dzidzią. Dlaczego? Może nie chce czuć się stara i niepotrzebna, czuć oddechu zbliżającej się śmierci. Ale wiem, że jestem dla niej ciężarem. Jestem dla niej najważniejszą osobą na świecie, ale nie potrafię jej dać żadnego wsparcia. To ja mam być osobą, która pomoże jej pokonać syndrom pustego gniazda? Mama chce, żebym była normalna, samodzielna i dorosła, ale jednocześnie nieświadomie wzmacnia moje zachowanie. Mam się zmienić, a ona sama nie potrafi się zmienić. Mam wrażenie, że ona chciałaby mieć mnie dwie – jedną, która założy własną rodzinę, wyprowadzi się i będzie żyła sobie w normie, a jedna ja zostanie przy niej na zawsze, zawsze będzie blisko… To jakiś nonsens. Muszę odejść, ale jednocześnie nie mogę jej zostawić. W jakiś sposób jestem niezastąpiona. Chce mnie – dorosłą i mnie –dziecko. Nie wiem, jak jest naprawdę, ja tak to widzę. Czuję jak ściska moją rękę do bólu, nie mogę się wyrwać, a ona mnie nie puści, nigdy nie puści… Czuję się brzydka i brudna, nie jestem sobą… Mam bezradne, uległe ciało, z niedojrzałym układem nerwowym. Jest pułapką, która więzi mojego ducha. Ogranicza mnie.
Nie wolno mi akceptować ograniczeń mojego ciała. Nawet nie wolno mi myśleć, że mogę mieć jakieś ograniczenia. Nie mogę się do tego przed sobą przyznać. Zamiast tego wiecznie chowam się za mamą, by ukryć swoją niepełnosprawność. Pozwalałam mamie żyć za mnie, bo moje własne odrębne życie to sam obciach i wstyd…
Moje życie bez mamy to tylko wrzask w samotności, brak kontaktu z otoczeniem… Nikt nie zwraca na mnie uwagi, nikt się do mnie nie odzywa, tylko mama.
Chcę porozumiewać się po swojemu. Chce mieć pusty wyraz twarzy. Chcę milczeć. Nawet mama tego nie akceptuje. Chcę latać po ziemi, biegać machając rękami, kołysać się. Nikt mi na to nie pozwoli. W sumie to ja nawet sama nie wiem, czy naprawdę tego chcę, czy po prostu zmusza mnie do tego choroba.
Mam wizję twarzy, a zamiast oczu jest dwoje ust, szeroko otwartych, pełnych małych, ostrych zębów.
- Widzę, że przechodzisz kryzys. Uwolniło się dużo trudnych emocji. Twoje napięcia w ciele niczym produkt głęboko mrożony.
- Moja samokontrola cofnęła się do poziomy pięcioletniego dziecka. To nie jest fajne.
- Dzięki uwolnieniu emocji miałaś odbudować swoją autonomię, ale to wymknęło się spod kontroli. Przy tak słabym ugruntowaniu… znikomym… trening DBT by się przydał. Coś, żeby nie kierować agresji na innych ani na siebie, lecz przekształcić ja w konstruktywne działanie. Masz w sobie bardzo dużo energii, gdy się złościsz, i możesz to wykorzystać. Trzeba to przekierować jakoś. Możesz transformować świat dzięki twojej mocy. Widzę w tobie olbrzymi potencjał. Tylko do tego potrzeba współpracy umysłu i ciała. Integracji. A to słabe u ciebie jak na razie. Możesz sięgać gwiazd, jednocześnie nie odrywając się od ziemi. Nad tym da się popracować.

Ciało cię woła! Nie ma uciekania w astral! Wracamy do pracy z ciałem, energią, wizualizacji.
Nie dla poklasku, lecz żeby wyrwać się z potrzasku.
Folder „Trudne uczucia z dzieciństwa” zostanie wyczyszczony.
Zmiany są jak śmierć. Każda z nich niesie za sobą żałobę. Każda destabilizuje moje „ja”.
Czy istnieje jakiś sposób na totalny reset psychiki, inny niż samobójstwo?
Mam w sobie dziurę, do której nie pasuje klucz w żadnym kształcie. Ja nie istnieję, ja umieram.
Jestem jak gówno, które spuszczasz w toalecie, zapominasz o nim, przestajesz przejmować się nim.