Brudnopis

[Isabela]

~10~

Zmiany rozpierdalają moją psychikę.
Nie podoba mi się, że moje ciało nie reaguje na polecenia mojego umysłu z taką prędkością, jak komputer.
- Nie chcę chodzić spać przed północą. Wtedy czuję się wolna. Nie muszę się z nikim kontaktować. Mama nic ode mnie nie chce. Uspokajam się.
- O 23.00 iluzja bycia sobą jest najsilniejsza. Ale to sztuczne czuwanie, podtrzymywane elektrycznym światłem. Wymuszone, nienaturalne. Sądzę, że bez tego światła prędko zachciałoby ci się spać.
- Nie dam się uśpić. W ten sposób kontroluję swoją furię. Zwykle szukam porządku w chaosie, ale kiedy pojawia się porządek, wraz z nim nastaje nuda. I pragnienie rzeczy niemożliwych.
- Jakich?
- Kontaktu. Bliskości. Bycia razem. Nie chcę być uzależniona od bliskości, to mnie brzydzi.
- Narusza twój ideał samowystarczalności.
- Tak. Chyba.
- Im bardziej będziesz sobą w ciągu dnia, tym słabsza będzie ta potrzeba w momencie, gdy masz zasypiać.
- Rozumiem.
- Wygląda na to, że tylko wieczorem widzisz możliwość przebywania na jawie bez kontaktu z otoczeniem.
- No, tak.
- Za pomocą patologicznego trybu życia odwracasz uwagę od swojego wewnętrznego dramatu. Wszystkie aspekty ciebie równają w dół. Przeszkadza ci twoja zaburzona część, więc dążysz do tego, by wszystko w twoim życiu było zaburzone. Żeby było dla twojej podświadomości spójne i pasowało do siebie.
- Co z tego, że będę punktualnie rano przychodzić do pracy, jeść posiłki o ludzkich porach, ścielić łóżko, utrzymywać czystość wokół siebie, jak i tak nie zmieni to moich zdolności społecznych?
- Wydaje ci się, że im więcej sztucznych problemów wygenerujesz, tym mniej będzie się rzucać w oczy twoja socjalno-komunikacyjna skaza na ich tle.
To było jak olśnienie. W końcu dotarło do mnie, dlaczego wciąż pakuję się w takie głupie i żałosne sytuacje. Prowokuję je sama. Jako zasłonę dymną dla tego, co mnie naprawdę dręczy.
Ucieczka w patologię mi nie pomoże. Koniec z obiadami o dwudziestej i kąpielą o drugiej w nocy.

- Dzieciństwo nigdy już nie wróci. Nie zaznasz już więcej cierpienia z jego powodu. Wyjdziesz na prostą. Lgnięcie do uwięzionych emocji nie może ciągnąć się w nieskończoność.
- Pan Bogdan z forum… on zachowywał się jak dzieci z mojego przedszkola i SP. Miał coś, czego potrzebowałam, ale dawał to innym, mnie nie. Bo nie zasłużyłam, byłam zbyt „nienormalna”, żeby to dostać. I jeszcze zamiast kontynuować rozmowę z koleżanką na priv, to wspomniał o tym publicznie, żebym widziała, że nie należy mi się nic ciepłego.
- Twoje emocje cię przytłaczają. Bardzo mocno przeżywasz wszystko, co cię spotyka. Musisz nauczyć się odprężać, relaksować, ignorować świat, kiedy to potrzebne. To bardzo ważne. Dobrze osadzenie w ciele jest niezbędne.
- Tak, teraz wyrażam dużo starego smutku palcami. On nie jest już jak studnia bez dna… kiedyś się skończy. Napełnię ciało miłością. Ale boję się, że wtedy będzie już za późno na dziecko. Nie chciałabym go skrzywdzić sowimi zaburzeniami. Co ja mówię, przecież ja nawet nie zaczęłam jeszcze nawiązywać jakichkolwiek relacji poza domem i terapiami, a co mówić o związku, rodzicielstwie… Bredzę chyba.
- Dopóki nie ma cię we własnym ciele, nie możesz w pełni decydować za siebie. Nie jesteś odpowiedzialna ani za siebie, ani za innych. Do opieki nad dzieckiem odpowiedzialność jest niezbędna. Nie mogę w tej chwili przewidzieć skutków terapii.
- To coś jak psychiczne odmrożenia, wiem. Jest we mnie dużo napięcia, szczególnie w brzuchu. Moja mama nie lubi, jak moje ciało się rusza, żeby uwolnić napięcie. Zaczynam się trząść i przestaję panować nad sobą. Próbuję w ten sposób zastępczo „ukołysać siebie”, żeby się uspokoić. Krępuje ją to. Zamiast tego każe natychmiast zażyć leki uspokajające, a ja jestem w tym stanie zbyt słaba, żeby się jej przeciwstawić. A jak tylko przestaję się ruszać, to przestaję czuć siebie i to nasila lęk i mdłości.*
Jest w tym trzęsieniu się ślad moich dawnych ruchów z dzieciństwa, których nigdy nie pozwalałam jej zobaczyć, bo chciałam chronić ją przed tym… i siebie, przed jej reakcją. Wystarczyło, że pani z przedszkola tak źle na to reagowała. A ja wiedziałam, że nie wolno, że nikt nie może mnie na tym przyłapać. Ale jednocześnie było mi to potrzebne do przetrwania i musiałam to ukrywać.
- Być może mama jest równie słaba jak ty. Również nie ma kontaktu ze sobą, więc odbiera jego możliwość innym. Jeśli ona nie może, to inni też nie będą, żeby było sprawiedliwie. Ale dopóki kochasz mamę bardziej niż siebie, pozwalasz, by to się działo. Oddajesz jej kontrolę nad tobą.
- Bałam się swojego ciała jako dziecko. A mama bała się mojego, gdy się urodziłam.  Swojego też, że mnie skrzywdzi, że nie będzie umiała się mną zaopiekować. Jej ciało, moim ciałem.
Myślę, że przestraszyła się też swojej nagłej odrębności ode mnie. Mój osobny byt był dla niej przerażający. Nagle przestałam być fizycznie jej częścią. To mogło być przerażające.
- Teraz stapiacie ze sobą za mocno. Gdyby tylko udało się to przekroczyć…
- Nigdy nie mieszkała sama. Najpierw z rodzicami, potem z nimi i mężem i córką, a teraz tylko we trójkę… Boję się ją zostawić. Nie chcę, żeby była tak samotna, jak ja.
- Trzeba was rozdzielić, zanim będzie za późno.
- Mając 24 lata próbowałam się wyprowadzić od rodziców. Dusiłam się w mamy towarzystwie, przytłoczona zwiększoną ilością uwagi od niej po tym jak tata wyzdrowiał z ciężkiej choroby, babcia zmarła, a nasz ukochany kot zdechł. Gdy zostałam sama w mieszkaniu po dziadkach, w próżni dorosłości… w ścianach, które widziały mój dziecięcy dramat - nie było mi łatwo. Kupione na siłę podwójne łóżko miało zmotywować mnie od znalezienia partnera. Niestety, nie udało się. Nie wierzę, że kiedykolwiek będę zdolna spać z kimś, w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu.
- Byłaś dla siebie zbyt okrutna. Zbyt surowa i wymagająca.
- Tak mnie nauczono traktować siebie.
- Teraz już nie musisz. Byłaś ofiarą hipnozy. Możesz się od niej wyzwolić. Nie musisz dalej wierzyć w to, czego cię uczono.
- Boję się, że ją skrzywdzę.
- Ale nie boisz się skrzywdzić siebie. To nie jest miłość.
- Bzdury! Nie można mnie oddzielić od mamy! Jestem nieuleczalnie chora i żadna terapia mi na to nie pomoże!

Wstaję, wywracając krzesło i kieruję się do wyjścia. Nikt nie rozbije mojej iluzji cierpienia. Foch, kurwa.

Nie zmieniajcie mnie. Chcecie mnie zabić… Zostawcie mnie.
Płaczę na korytarzu.
Nic mnie nie przekona. Nic mnie nie zmotywuje do walki z chorobą…

- Halo. – terapeuta wyszedł do mnie. – Wybrałaś to, co najwygodniejsze tu i teraz. A potem będziesz cierpieć jeszcze mocniej. Nie chcesz tego, prawda?
Łkanie skutecznie uniemożliwia mi odpowiedź.
- Hej, jestem przy tobie...
- Ale nie na zawsze! – chlipię wrzaskliwie.
- Jasne, że nie. Uczymy się to akceptować. Spójrz na mnie, he? Widzę, jak się miotasz. Stare schematy są silniejsze.
- Jak macka potwora wciągającego w otchłań.
- Dokładnie tak.
- Musimy zrobić coś, żeby twoje „ja” poczuło się bezpiecznie.
- 14-letnia, 10-letnia, 7-letnia, 5-letnia, 3-letnia ja – jestem z tobą. Kocham cię.
- Co byś zrobiła, gdybyś była mamą? Gdyby przyszła do ciebie twoja nastoletnia córka i spytała: „Mamo, możemy porozmawiać o autyzmie?” Też byś ją odtrąciła? Jeśli tak, to dlaczego? A jeśli nie?
- Coś musiało być nie tak, skoro ani mama, ani babcia nie wytłumaczyły mi na spokojnie, dlaczego nie mam autyzmu ich zdaniem.
- No więc właśnie. To tez ich ból, strach, lęk.
- Już czuję się lepiej. Nie jestem taka rozedrgana w środku, gdy o tym myślę. Ale nadal „pracuj nad sobą” odbieram jako „zniszcz siebie”…
- Jeśli „ja” to coś tak bardzo kruchego, to czy można na tym polegać? Czy warto się tego trzymać? Nadal testujesz moje granice. Sprawdzasz, czy się od ciebie nie odwrócę, niczym dziecko oddalające się od matki. Czemu to ma służyć?
- Ja chyba utknęłam na tym etapie dziecka i w kółko go odtwarzam.
- A co byłoby potrzebne, żeby ruszyć dalej?
- Nie wiem... Jako dziecko atakowałam innych, żeby bronić swoich granic. Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz to się stało. Inne dzieci mnie drażniły. Nie chciałam nimi być. Przeszkadzała mi ich obecność. A jednocześnie pragnęłam towarzystwa, uwagi, wspólnej zabawy. Nie potrafiłam ich zaakceptować takimi, jakimi były.

Teraz, gdy dorosłam, oczekuje się ode mnie, że będę lubić dzieci, rozumieć je, swobodnie nawiązywać z nimi kontakt. Czy kiedyś do tego dojrzeję? Nie wierze w to. Jak ktoś mnie pyta, czy mam własną rodzinę, to we mnie jest takie WTF, o czym ona mówi? Boże, przecież ja mam dopiero 14 lat! Za kogo ona mnie uważa?
- Miałabyś własną rodzinę, ale świata nie widzisz poza mamą.
- Oczekuję, że inni będą mnie traktować jak mama, a oni nie są w stanie mi tego dać. No i boję się też porzucić mamę w pustce.
- Nauczono cię być odpowiedzialną za mamy uczucia. Ale jej problemy nie są twoimi problemami. Powstały jeszcze przed twoim narodzeniem. Nie masz z nimi nic wspólnego. Mama odpowiada teraz za siebie, a ty za siebie.

Słowa terapeuty przygniotły mnie jak kamień, ale musiałam przyznać mu rację.

Czemu nie dojrzałam do tej wiedzy wcześniej? Czemu musiałam męczyć się tak długo?

*Podczas prawie rocznej kuracji sertraliną taki atak dysocjacji zdarzył mi się tylko raz, w noc przed drugą dawką szczypionki. Jednak wkrótce po zakończeniu brania leku konieczne stało się rozbrojenie problemu za pomocą psychoterapii.