Brudnopis

[Isabela]

Nowe odpały Sudo

Początek dorosłości to dla mnie koniec świata
Przyjmę rolę ofiary czy może raczej kata?
Mit pana własnego losu właśnie wrzucono do odpływu
Jestem cyferką na liście, nie mam na nic wpływu.

Zdaję sobie sprawę, co to oznacza
Przeklęty amulet do ciała se przytraczam.
Muszę się uwolnić, później, jeszcze za chwilę
Przeklęta iluzja władzy, uzależnia jak promile!

Przynajmniej nie zatracę się w tym bez pamięci.
Dobrego dilera sprzedawany towar nie nęci.
Już nie spuszczę z tego wzroku, gdy na oczy przejrzałam
I staję się tym, co potępiam i co mnie tak rozwala.

Na każdym kroku szpiedzy na ręce nam spoglądają
Czasem w podzięce jakiś ochłap rzucają
Niech się nim udławią, niech wsadzą sobie w dupę
Niechaj se zabiorą tę badziewia kupę.

Postanowiłam sobie, że nie oddam się nikomu
Korporacyjny potwór nie sprzeda mnie na skupie złomu.
Lecz nie będę protestować, gdy zrównają mnie z mosiądzem
Nie wierzę w wielki spisek, tu chodzi tylko o pieniądze.

Odwalcie się albo wam poobcinam pały
Będę bronić wolności, to dla mnie skarb doskonały
Do ciebie też mówię, nie próbuj mnie dotykać
Będę mur budować i w sobie się zamykać.

Wszystko, co mam nadal jest dla mnie nowością
Byłam największą łańcucha pokarmowego słabością
To nie jest dobre pochodzenie ani spadek
To owoc ciężkiej pracy, nie pięćset plus dla madek.

Ty pragniesz wyznań, patrzysz na mnie z hardą miną
Gdy mówię swoim językiem, dla ciebie jest to tylko kpiną.
Chcesz wiedzieć wszystko? Od razu rozwiejmy wątpliwości.
To, co mówię - jest mną, częściowo lub w całości.

Przyjmij mnie z całym dobrodziejstwem inwentarza
Patrzę w lustro i myślę, że czas wezwać lekarza
Myśl sobie, co chcesz, nie odbierzesz mi godności
Podpisuję się krwią - nie mam innej możliwości.