22-09-2019, 19:50
20 września 2019
#WD
O 22.00 poszłam spać w ubraniu. O 1.30 wzięłam gorący prysznic, popatrzyłam trochę w telefon i poszłam spać dalej.
Tym razem na świetlistym złotym tle pod powiekami ukazały mi się rozmaite przypadkowe szybko zmieniające się słowa. To coś nowego. Zaskoczyło mnie to.
Znalazłam się w firmie. Przyniosłam jakiś składnik do sałatki (Nie mogę sobie przypomnieć, co to było. Minęło już 17 godzin od tego snu). Miał być podawany z chlebem i pieczarkami. Szef załatwił jakieś dziwne grzyby o strukturze i kolorze kukurydzy z puszki, a zamiast chleba - solone krakersy. Byłam rozczarowana i zawiedziona. Chciałam, by było po mojemu.
Na mieście odbywał się event z okazji Światowego Dnia Świadomości Autyzmu. Dostrzegłam ludzi z niebieskimi elementami stroju. Miałam zaciesz.
Zaproszono mnie do skorzystania z instalacji pokazującej jak wygląda życie w autystycznym świecie. Najpierw musiałam podciągnąć się na drążku, do którego przymocowane były skórzane uchwyty. Potem miałam w jak najkrótszym czasie odnaleźć jakiś drobny przedmiot wśród wielu innych wiszących na miniaturowym okrągłym stojaku podobnym do tych z ubraniami w sklepach. Przy każdej rzeczy była etykieta z malusieńką cyfrą. Przy drugim drobiażdżku było już trudniej, ale otrzymałam podpowiedź prowadzącej, że numery się powtarzają. Ostatnim przedmiotem był medalik dla chrzczonego dziecka. Wskazówki były wyjątkowo skąpe, aby zasymulować upośledzenie komunikacji. Kobieta była obojętna. Również tym razem mi się udało. Szybko odnalazłam zafoliowany srebrny element. Przyznano mi 10 punktów - był to oszałamiający wynik. Ludzie gratulowali mi. Nie miało prawa mi pójść tak dobrze, instalacja była pomyślana dla ludzi rozwijających się w typowy sposób. Nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, kim naprawdę jestem.
Złapałam dobry kontakt z jakąś gadatliwą dziewczyną. Dobrze czułam się w jej towarzystwie, stanowiła dopełnienie dla mojego milczenia. Pomimo tego kontrastu dogadywałyśmy się znakomicie.
Udałam się na przyjęcie. Nie skosztowałam firmowej sałatki, obrzydziła mnie. Spotkałam znajomych z liceum. Koleżanka z klasy poszła wymiotować. Myła buzię zimną wodą. Ktoś powiedział, że może jedzenie było za zimne. Poznałam przyczynę nagłej niedyspozycji, gdy koło mnie na stole postawiono jedno z całych prosiąt. Dla koleżanki widok musiał być zbyt drastyczny. Człowiek przyzwyczajony jest do rozkawałkowanej dorosłej tuszy, bezosobowego schabowego - ale śpiącego wieprzowego aniołka, niemalże jeszcze płodu - już nie zniesie. To zbyt wielki szok dla osób, które nigdy nie były obecne przy rozbiorze, nie uczestniczyły na co dzień w hodowli.
Na niebie zebrały się ciemne chmury, przez które przebijało światło. Był to piękny, mistyczny widok. Wiedziałam, że sen niedługo się skończy.
Pamiętam mgliście jeszcze dwie sceny: fruwanie pod sufitem, które dało mi dużo przyjemności oraz stanie przy kasowniku w autobusie albo pociągu.
Obudziłam się koło piątej. Usiłowałam potem wrócić do tego snu. Spotkałam dwie dziewczyny, które machały mi przed oczyma. Patrzyłam na jedną z nich, licząc na to, że zagada do mnie, ale tak się nie stało. Pewnie oczekiwała, że to ja zainicjuję kontakt.
Uderzyło mnie poczucie spowolnienia i ciągłości sennej akcji. Miałam wrażenie, że pierwszy sen trwał bardzo długo. Akcja była wyjątkowo spójna, poczucie czasu mega realistyczne, bez dziur i wrażenia "porwanego filmu", nagłych przeskoków z dupy.
Atmosfera głębokiego wyciszenia przeniosła się na cały dzień. Cały czas przepełniał mnie subtelny błogostan, nie chłonęłam go jednak tak łapczywie jak w relacji z dnia 04.09.2019. Trwałam w głębokim ukontentowaniu. Myślę, że gdybym wygasiła percepcję zmysłową, osiągnęłabym pusty sen.
Wysłano z mojego Samsunga F41.2
