24-08-2019, 13:37
23 sierpnia 2019
Przed zaśnięciem afirmacja: "Chcę znów być taka, jak zanim weszłam do brzucha".
1. Usiłowano mnie przekonać o dobroczynnym wpływie wymiotów na ciało człowieka. Odbyła się nawet prezentacja, w której wzięło udział kilka osób.
2. Na sennym bazarze usiłowałam za coś zapłacić. Wygrzebałam z portmonetki mnóstwo drobniaków, ale okazało się, że nie starczy. Oprócz nich miałam jeszcze banknot 200 złotych, ale nie miałam ochoty go ruszać. No to niech mama zapłaci. Chciałam dołożyć trochę tych swoich drobnych, ale sprzedawczyni stwierdziła, że to bez sensu, mam nie mieszać pieniędzy. Była zirytowana, a mnie zrobiło się przykro. Czułam się upokorzona.
24 sierpnia 2019
Obudziłam się o 7.48, chociaż czytałam Internet do północy (wiem, że nie wolno świecić sobie w oczy o tej porze, ale potrzeba "bycia z innymi" była silniejsza). Ciało jest przyzwyczajone do wstawania o siódmej, nadal mu się zdawało, że jest dzień roboczy.
Włączyłam telefon. Weszłam na dyskorda, a potem na ajsen. Przeczytałam sobie sudowpis i pomyślałam: kurna, czemu ja tak nie mogę??? Nie dałam plusa. Uznałam, że zrobię to później, nie chciało mi się logować. Czułam się rozczarowana i niezaspokojona. Jest sobota, a ja nie mam o czym pisać na forum. Wkurzyło mnie to.
Poszłam do łazienki. Po oddaniu moczu stwierdziłam, że nałożę strój dzienny. Niestety nie wzięłam z pokoju żadnej bluzki ani spodni. Umyłam się, wyczyściłam zęby i postanowiłam położyć się z powrotem do łóżka, w samej bieliźnie (kolega zalecał nago, ale to zbyt krępujące, gdy się mieszka z rodzicami).
Stwierdziłam, że skoro nie mogę zasnąć, to chociaż trochę sobie poleżę w stanie quasi-medytacyjnym. Wstanę na śniadanie o jedenastej. To pora, o której zwykle jem drugi posiłek, a w weekendy - pierwszy.
Starałam się rozluźnić, jednak przeszkadzała mi myśl o mamie, że cały czas tu jest, w innym pomieszczeniu. Potem jednak pomyślałam, że otaczają mnie dziesiątki, a nawet setki innych ludzi w lokalach obok i dalszych blokach, którzy mają mnie gdzieś.
Wpadłam w stan pół-snu, coś jakby hipnagogi dzienne. Po jakimś czasie tajemnicza siła zaczęła ciągnąć moje nogi do góry. Poddałam się temu i udało mi się oderwać od ciała. Byłam w swoim pokoju. Spojrzałam za okno - na podwórzu znajdowała się zewnętrzna toaleta, tylko że bez drewnianej kabiny, sam sedes. Było to dziwne, jednak przypomniało mi o tym, że znajduję się właśnie w rzeczywistości niefizycznej.
Kilka razy cofnęło mnie do ciała i znów odrywałam się od niego w ten sam sposób, począwszy od nóg. Szalenie mi się to podobało. Za którymś razem postanowiłam spojrzeć na swoją dłoń. Czułam ją, ale była niewidzialna. W powietrzu dostrzegłam jedynie niewyraźną białawą smugę w tym miejscu, bardzo delikatną i niemalże przezroczystą.
Próbowałam unosić się i pływać w powietrzu. Słabo radziłam sobie z tym, czułam się, jakbym leżała jednocześnie w łóżku, jak gdyby latanie odbywało się w mojej wyobraźni. Postanowiłam wydostać się z pokoju, zanim znowu mnie wywali. Nie udało mi się przeniknąć przez szybę, więc otworzyłam małe okienko i przecisnęłam się przez nie. Zamiast na polu, znalazłam się w kolejnym pomieszczeniu - czyżby to był "przedsionek"? Znajdowały się tam dwie identyczne płaskorzeźby, jednak nie miałam czasu się im przyglądać.
Pomyślałam, że mogę wszystko, nic mi się nie stanie. Napotkałam kolejne okno i wyskoczyłam z niego. Zażyczyłam sobie spadać w zwolnionym tempie. Jestem leciutka i spowolniona, przemieszczam się niczym duch, trudno więc, żebym spadała inaczej. Doświadczyłam jednak przez chwilę patologicznego sennego przyspieszenia, o którym wspominał Inces.
Udałam się do astralnej stołówki. Na talerzu miałam plastry ogórka i kilka malutkich pomidorków, parę z nich wepchnęłam sobie do ust. Popłynęłam w stronę innego stolika i wzięłam od kogoś jakąś małą czarną kiełbaskę, choć wydawało mi się to nieco ryzykowne.
Po jakimś czasie sen spłycił się na tyle, że nie mogłam dłużej pozostać w świecie niematerialnym i obudziłam się. Była 10.47. Natychmiast zabrałam się do zwykłych czynności życia codziennego, trochę z poczucia winy, a trochę z powodu olbrzymich pokładów energii uwolnionych podczas projekcji. Pod oczami jednak wyglądam marnie.
Uwielbiam OOBE! Muszę odzyskać moje zdolności w tym kierunku. Cieszę się, że moje ćwiczenia na propriocepcję dały jakiś efekt.
Przed zaśnięciem afirmacja: "Chcę znów być taka, jak zanim weszłam do brzucha".
1. Usiłowano mnie przekonać o dobroczynnym wpływie wymiotów na ciało człowieka. Odbyła się nawet prezentacja, w której wzięło udział kilka osób.
2. Na sennym bazarze usiłowałam za coś zapłacić. Wygrzebałam z portmonetki mnóstwo drobniaków, ale okazało się, że nie starczy. Oprócz nich miałam jeszcze banknot 200 złotych, ale nie miałam ochoty go ruszać. No to niech mama zapłaci. Chciałam dołożyć trochę tych swoich drobnych, ale sprzedawczyni stwierdziła, że to bez sensu, mam nie mieszać pieniędzy. Była zirytowana, a mnie zrobiło się przykro. Czułam się upokorzona.
24 sierpnia 2019
Obudziłam się o 7.48, chociaż czytałam Internet do północy (wiem, że nie wolno świecić sobie w oczy o tej porze, ale potrzeba "bycia z innymi" była silniejsza). Ciało jest przyzwyczajone do wstawania o siódmej, nadal mu się zdawało, że jest dzień roboczy.
Włączyłam telefon. Weszłam na dyskorda, a potem na ajsen. Przeczytałam sobie sudowpis i pomyślałam: kurna, czemu ja tak nie mogę??? Nie dałam plusa. Uznałam, że zrobię to później, nie chciało mi się logować. Czułam się rozczarowana i niezaspokojona. Jest sobota, a ja nie mam o czym pisać na forum. Wkurzyło mnie to.
Poszłam do łazienki. Po oddaniu moczu stwierdziłam, że nałożę strój dzienny. Niestety nie wzięłam z pokoju żadnej bluzki ani spodni. Umyłam się, wyczyściłam zęby i postanowiłam położyć się z powrotem do łóżka, w samej bieliźnie (kolega zalecał nago, ale to zbyt krępujące, gdy się mieszka z rodzicami).
Stwierdziłam, że skoro nie mogę zasnąć, to chociaż trochę sobie poleżę w stanie quasi-medytacyjnym. Wstanę na śniadanie o jedenastej. To pora, o której zwykle jem drugi posiłek, a w weekendy - pierwszy.
Starałam się rozluźnić, jednak przeszkadzała mi myśl o mamie, że cały czas tu jest, w innym pomieszczeniu. Potem jednak pomyślałam, że otaczają mnie dziesiątki, a nawet setki innych ludzi w lokalach obok i dalszych blokach, którzy mają mnie gdzieś.
Wpadłam w stan pół-snu, coś jakby hipnagogi dzienne. Po jakimś czasie tajemnicza siła zaczęła ciągnąć moje nogi do góry. Poddałam się temu i udało mi się oderwać od ciała. Byłam w swoim pokoju. Spojrzałam za okno - na podwórzu znajdowała się zewnętrzna toaleta, tylko że bez drewnianej kabiny, sam sedes. Było to dziwne, jednak przypomniało mi o tym, że znajduję się właśnie w rzeczywistości niefizycznej.
Kilka razy cofnęło mnie do ciała i znów odrywałam się od niego w ten sam sposób, począwszy od nóg. Szalenie mi się to podobało. Za którymś razem postanowiłam spojrzeć na swoją dłoń. Czułam ją, ale była niewidzialna. W powietrzu dostrzegłam jedynie niewyraźną białawą smugę w tym miejscu, bardzo delikatną i niemalże przezroczystą.
Próbowałam unosić się i pływać w powietrzu. Słabo radziłam sobie z tym, czułam się, jakbym leżała jednocześnie w łóżku, jak gdyby latanie odbywało się w mojej wyobraźni. Postanowiłam wydostać się z pokoju, zanim znowu mnie wywali. Nie udało mi się przeniknąć przez szybę, więc otworzyłam małe okienko i przecisnęłam się przez nie. Zamiast na polu, znalazłam się w kolejnym pomieszczeniu - czyżby to był "przedsionek"? Znajdowały się tam dwie identyczne płaskorzeźby, jednak nie miałam czasu się im przyglądać.
Pomyślałam, że mogę wszystko, nic mi się nie stanie. Napotkałam kolejne okno i wyskoczyłam z niego. Zażyczyłam sobie spadać w zwolnionym tempie. Jestem leciutka i spowolniona, przemieszczam się niczym duch, trudno więc, żebym spadała inaczej. Doświadczyłam jednak przez chwilę patologicznego sennego przyspieszenia, o którym wspominał Inces.
Udałam się do astralnej stołówki. Na talerzu miałam plastry ogórka i kilka malutkich pomidorków, parę z nich wepchnęłam sobie do ust. Popłynęłam w stronę innego stolika i wzięłam od kogoś jakąś małą czarną kiełbaskę, choć wydawało mi się to nieco ryzykowne.
Po jakimś czasie sen spłycił się na tyle, że nie mogłam dłużej pozostać w świecie niematerialnym i obudziłam się. Była 10.47. Natychmiast zabrałam się do zwykłych czynności życia codziennego, trochę z poczucia winy, a trochę z powodu olbrzymich pokładów energii uwolnionych podczas projekcji. Pod oczami jednak wyglądam marnie.
Uwielbiam OOBE! Muszę odzyskać moje zdolności w tym kierunku. Cieszę się, że moje ćwiczenia na propriocepcję dały jakiś efekt.
Wysłano z mojego Samsunga F41.2
