02-05-2024, 17:49
Szedłem sobie podziemnym korytarzem. Panowała tajemnicza atmosfera. Stały pod ścianą dziwne meble. Był tam wielki telewizor, który coś wyświetlał. Skręciłem w lewo i tam był mniejszy telewizor i jakaś duża szkatułka z czymś tam. Otworzyłem ją i wyjąłem wiele drobnych rzeczy. Potem znowu skręciłem korytarzem i tam była lada. Za ladą stała jakaś starsza pani, uśmiechała się. Skojarzyło mi się, że to jest wiedźma. Miała przy sobie kociołek z zupą. Podszedłem i powąchałem. Dalej poszedłem tym korytarzem i tam była za ladą druga czarownica. Także miała kociołek z zupą. Potem otworzyłem drzwi na końcu tego korytarza i sen się zmienił. Tym razem oglądałem z kimś (były chyba dwie osoby) na telewizorze coś jakby grę komputerową pokazującą właśnie to miejsce, które przeszedłem. Kamera była głównie ustawiona w dół, więc słabo się to oglądało. Gdy doszliśmy do tej szkatułki, znowu ją otworzyłem i znowu wyjąłem dużo drobnych przedmiotów. Najbardziej zapamiętałem wypolerowany minerał zawieszony na breloczku. Zastanawiałem się jak ja go zatrzymam skoro to się działo na ekranie telewizora, ale jakoś wyjąłem ten kamień i w ciemności się w niego wpatrywałem. Był podobny do bursztynu. Coś było w nim zatopionego. Sen znów się zmienił. Był słoneczny dzień. Szedłem niedaleko domu z jakimiś kolegami (tymi co z nimi to na telewizorze oglądałem to miejsce). Szukaliśmy wejścia do tego dziwnego miejsca, ale coś się zmieniło i to było gdzie indziej. Około pięć budek stało obok siebie. Były chyba spalone. Gdzieś poszliśmy, ale się potem wróciliśmy do tych budek. Chyba tam jest jednak to wejście. Rozwaliliśmy drzwi jednej budki i pojawiły się schody prowadzące na górę. Dziwiłem się, bo pomyślałem, że skoro to były podziemia, to schody powinny prowadzić na dół, ale no nic, weszliśmy tam. Pojawiła się tam jakaś pani. Powiedziałem jej dzień dobry. Okazało się, że tam jest dosyć wysoko. Tam w dole były jakieś piwniczne miejsca. Możliwe, że między innymi biblioteka. Zeskoczyłem tam. Koledzy za mną. Coś ktoś do mnie powiedział. Zauważyłem zamknięte przejście do tego dziwnego korytarza, było bardzo malutkie. Otworzyłem je i wszedłem. Znowu tam byłem. Wskazałem na telewizory i mówiłem, że choć tam nie ma kamer te ekrany pokazują nas. Jednemu z kolegów to w ogóle nie interesowało. Pokazałem jeszcze na tą szkatułkę i na wiedźmę z zupą, ale sobie poszedł dalej. No to też szedłem dalej. Druga osoba, kolega czy ktoś przytrzymał się mnie ręką. W ogóle był mały na kilka centymetrów i jechał na takiej jakby przyczepie. Odepchnąłem go, bo nie chciałem mieć z nim nic wspólnego. Dogoniła mnie ta pani co była na schodach. Powiedziała do mnie "teraz już wiesz, że gdy się nauczyłeś chodzić...". Nie wiem za bardzo o co jej chodziło, chyba o chodzenie w snach. Otworzyłem drzwi. Tam było wyjście na miasto. Był słoneczny dzień. Cofnąłem się do środka. Była tam odnoga korytarza i inne wyjście. Ktoś powiedział, że jest tam minus 35 stopni Celsjusza. Padał śnieg. Wyszedłem i chwilę tam postałem. Jednak się wróciłem. Nie chciałem tam dalej iść. Tam było wejście do labiryntu dla dzieci. Dzieci, które tam wchodziły gubiły się i rzadko wychodziły. Nagle ta pani chwyciła mnie za rękę i zaczęliśmy biec zupełnie innymi korytarzami. Tam był jakiś szpital. Widziałem napis "Nano szpital". Bałem się, że będą znowu chcieli mi zrobić zastrzyk jak to w innych moich snach, ale nie. Widziałem kogoś niby znajomego, jakiegoś starszego pana. Siedział w poczekalni. Miał amputowaną nogę i założoną złotą protezę. Pobiegliśmy dalej. Ta pani powiedziała, że chce abym coś zobaczył. Na podłodze leżał śnieg. Nie chciałem na to patrzeć i gdy otworzyły się drzwi, skierowałem się w ich stronę. Zanim wyszedłem z autobusu obudziłem się.
