6 maja 2020

Śnił mi się cieniutki ekran od laptopa + sama klawiatura, bez żadnych dysków pamięci i innych bebechów. Po połączeniu tych dwóch elementów można było korzystać z najbardziej podstawowych funkcji. Internet niestety nie działał.

Chłopak ze zdeformowaną twarzą umówił się na seks. Obudziłam się w kluczowym momencie.
Kupiłam w automacie 2 puszki Mirindy i dwa 7up. Kosztował mnie to 8 zł. Napoje bardzo mi smakowały. Podawano je w szklanej misce o pojemności 250 ml, mytej po każdym użytkowniku. Zaskoczyła mnie wielkość mojego pragnienia.
Uczestniczyłam w walkach sennych postaci. Moim przeciwnikiem był jakiś niski koleś.
W szkole uczyli nauczyciele z Hogwartu. Zapomniałam wiele szczegółów z tym związanych.

W moim pokoju pojawiła się dziewczyna. Spytała, w którym zakładzie poprawczym byłam. Zdziwiło mnie to. Zastanawiałam się, skąd o tym wie.

Znalazłam się w nocnym klubie. Ogłoszono konkurs na najbardziej trzeźwą osobę. Byłam na drugim miejscu na liście. Okazało się, że są dwie listy, ale potem je połączono.

Trafiłam na książkę o ludziach z zespołem Aspergera. "They love being lucid" - wyczytałam. Dowiedziałam się też, że uwielbiają "focus play" - skojarzyło mi się z erotyczną praktyką breath play potęgującą rozkosz. Chodziło o wchodzenie w głębokie stany szczęśliwości dzięki silnej koncentracji na jakimś obiekcie albo idei. Jakiś chłopak zwierzył się, że rano osiągnął 4-minutowy przemiły trans.

Byłam w dużym markecie. Oglądałam zagraniczne towary. Opakowania były większe, np. sezamki ważyły 150 g.

Przejeżdżałam przez miejscowość, w której były trzy sklepy ABC. Koło sklepowego szyldu znajdowały się plakaty wyborcze oraz powitania/pożegnania nowonarodzonych i zmarłych członków społeczności.
Po powrocie do domu wylałam do zlewu szklankę czerwonego wina.

Środkowa część snu wprowadziła mnie w błogi nastrój.

-Tata, mam obe! - uradowana wleciałam do kuchni, ostentacyjnie lepiąc się do sufitu. Było mrocznie, bardzo ciemno, co oznaczało pierwszą fazę REM. (To się później potwierdziło, o trzeciej obudziłam się po raz drugi, za pierwszym nie chciało mi się sprawdzać godziny). Podłoga była dziwnie pofalowana, złożona z płytek, które trzeba było podlewać.
Udałam się do swojego pokoju. Cieszyłam się, że mogę się zapoznać z nowym podręcznikiem do polskiego dla II kl. szkoły podstawowej. Zawierało opowiadanie, którego bohaterka cierpiała na autyzm. Autorką była jakaś Porazińska, czy tam Papuzińska. Zaburzona dziewczynka próbowała odrobić pracę domową. Tworzony przez nią tekst był pełen agramatyzmów, zawierał dziwne zlepki sylab, dziwaczne słowo-twory. Nic z tego przekazu nie zrozumiałam, ale obrazował problemy z komunikacją i odrabianiem lekcji.
Znalazłam się w dużej sali, nie wiedziałam, czy to rozpoczęcie roku, zakończenie, czy może wykład. Okazało się, że połowę wspomnianego wyżej podręcznika zajmuje "Słownik mistycznych symboli". Gdy to się wydało, połowa zebranych opuściła salę (osoby o nazwiskach zaczynających się na litery z drugiej połowy alfabetu). Pod hasłem "Autyzm" znajdował się obrazek z rudą dziewczynką, prawdopodobnie tą z opowiadania.
Poczułam, że coś mi przeszkadza w ustach. Wyrwałam sobie zęba, ale nadal było coś nie tak. W pysku miałam dużo czegoś suchego, nie wiedziałam, czy to otręby, czy może coś innego.
Opuściłam salę. Próbowałam przepłukać jamę ustną wodą, ale nie wiedziałam, gdzie ją wypluć. Wrzuciłam do ulicznego kosza zafoliowany papier toaletowy, 1 rolkę. Zadzwoniła moja komórka. Odebrałam i słyszałam, jak mamy koledzy z pracy się śmieją ze mnie, że szukam pracy za 2600 zł.
Na schodach koło bloku leżały modelki w szpilkach. Również nie były zadowolone z wysokości swoich zarobków.
Obudziłam się, prawdopodobnie koło pierwszej. Tą suchą rzeczą w moim pysku był mój własny język. W pomieszczeniu było za gorąco.
Usnęłam ponownie. Byłam w wydziałowej bibliotece i pracowni komputerowej. Potrzebowałam prezentu na urodziny. Pomyślałam, że wyniosę z czytelni pisma "Bravo" i "Bravo Girl". Był tam też "Playboy", ale zostawiłam go. Spotkałam pana z małą Murzynką, na oko 10-letnią. Powiedział, że z powodu sepsy spędziła 10 dni w szpitalu i straciła mowę. Na półce stały pudełka z życzeniami urodzinowymi oraz szuflada konfetti.
Jechałam na rowerze bez kierownicy. Jakieś laski powiedziały mi "cześć", ale nie zareagowałam. Zastanawiałam się, czy mama załatwi małpkę do wznoszenia toastów.
Sen był dość przygnębiający.